İnci evde yalnızdı Adnan ekibi toplayıp balığa gitmişti. Leş gibi gelecekleri ve İnci’nin minik bir sinir krizi geçireceği zamana daha vardı. Kahvaltı masasına geçtiler. Nergis bir çağlayana dönüşmüştü; anlatmaya başladı.
Balta girmemiş ormanları “yuvam” olarak tanımlamam dostlarımı kızdırıyor. Elimden geldiğince anlatmaya çalışıyorum. O vahşi ama doğal ilişkilerin içinde olmanın insanı kendine getireceğini. Yalın bir hayatın parçası olma düşüncesi bile nefes kesici değil mi? Kabul. Ortam fazlasıyla acımasız ve yırtıcı; sert ve pürüzlü. Tehlikeli; ama sahici…
En iyi yalandansa en kötü gerçeğin seçilmesi gerektiğine inananlardanım. Bu kavrayışımın yararını da zararını da gördüm; ama hiç pişman olmadım. Gerçeği aramak ve onun bir parçası olmak… Her şeye değer!..
Bir yalanı yaşamaktan korkuyorum. Yıpratıcı bir duygu olmasına rağmen bu korkum beni besliyor. Yalandan uzak durmayı başardığım zaman –yalnız o zaman– yaşadığım hayat “anlam”la doluveriyor. Hayat bana gerçek yüzünü gösterdiğinde; ya da benim ısrarlarıma dayanamayarak açıldığında görünenlere “anlam” diyorum.
Çok zaman önce; hayatın anlamı üzerine kafa yormaya vaktim olduğu günlerde. Anlam’ın “ne” olduğu, “nerede” bulunduğu ve ona “nasıl” ulaşılabileceği konusu üzerine yoğunlaşmıştım. Çok büyük ve çok gizli –üstelik o güne değin hiç kimsenin ulaşamadığı– bir sırra kavuşacağıma emindim; ama aşık olup evlendim…