Yolculuk...

Bazýlarý için iþkence gibidir

Saatlerce bitmek bilmeyen kabus. Bir an önce bitmesi için sonuna kadar uyurlar.

Benim için ise yolculuk huzur'dur. Diðerlerinin aksine ben hiç bitmemesini isterim. Saatleri geçtim günlerce sürse umurumda bile olmaz. Aradýðým mutluluðu, huzuru yollarda bulurum. Baþka dünyalara dalýp giderim. Hele birde kulaðýmda kulaklýklarým, içinde de sevdiðim müzikler varsa hiç bitmesin bu yolculuk. Cam kenarýndaysam eðer kendimi þanslý sayarým. Camdan dýþarý baktýðýmda hayatým film þeridi gibi önümden geçer. yaptýklarým, yapacaklarým, hatalarým,üzüldüklerim,mutlu anlarým... Yani otobüsteyken "camdan bakmak, candan bakmak gibidir. O an içinden geçenler gözlerinden dýþarý doðru akar gider." Yani yolculuk candýr, kýymetini bilene.

Yolculuk esnasýnda kimi zaman daðlardan, tepelerden gideriz. Kimsenin olmadýðý yerlerden geçeriz. Yolda sadece arabalar vardýr. Dýþarýda da sessizlik ve ardý arkasý kesilmeyen nokta þeklinde ýþýklar. Ýþte o anda her þey aklýma gelir. Kendi iç dünyama dalarým sessizce. düþünürüm. Saatlerce düþünürüm. Hele bir de yolu da izleyebiliyorsam. Asfaltýn üstündeki çizgiler dikkatimi çeker. Otobüse deðil de bana yol gösteriyormuþ gibi gelir. Ne yapmam gerektiðini anlatýyormuþ gibi gelir. Saatlerce dinlerim o çizgileri. Býkmadan, usanmadan...

Þehrin içine girdiðimiz vakit -bir de geceyse-. Iþýklarý yanan evleri izlerim. Acaba kimler yaþýyordur o evde diye düþünmeye baþlarým. Tahminlerimi yürütmeye baþlarým. Acaba ay sonunu zor getiren biri mi vardýr ki uyumamýþ bu saate kadar. Yok yok belki de emekli bir amca ve teyze yaþýyordur. Gurbetteki evlatlarýna hasret çekiyorlardýr. Ama onlar bu saate kadar da uyanýk kalamazlar ki. Belki de tek baþýna yaþayan yalnýz biri vardýr orada. Acý çeken,özleyen biri. 'Allah yardýmcý olsun' der devam ederim yolculuðuma.

Ve yolculuðun sonuna geldiðimde, hep ayný þey gelir aklýma. Özellikle de memlekete gittiðimde oluyor bu. Yolculuk esnasýnda kendimi ne Konya'da hissedebiliyorum ne de Kütahya'a. Sanki araftayým. Ama araftan ben hiç þikayetçi deðilim. Aksine çok seviyorum. Çünkü beni benimle býrakýyor. Benim için deðerli olanlarýn deðerini hatýrlýyorum araftayken. Otogara vardýðýmda ise beni hasretle bekleyen iki çift göz görüyorum. Mutluluktan içleri parlýyor. Beni karþýlýksýz seven, bana güvenen iki insan. Ve benim bu dünyada sonuna kadar güvenebileceðim iki deðerli insan. Onlarý görünce bütün dertler, sýkýntýlar bir anda uçup gidiveriyor. Onlar benim için çok deðerliler..

Biri annem, diðeri babam...

...