Ýnsan bazen sahip olduðu deðerlere "özlem" baþlýðý adý altýnda olsa bile üzülebiliyor iþte.
Çay asla tek baþýna içilmezdi mesela bizim evde. En az beþ, en fazla on kiþi tarafýndan "Kalk çay koy" diye kandýrýlan evin küçüðü kalkar oflayarak çayý koyardý. Bütün önemli konular ve geçmiþteki "Sen bana böyle demiþtin" olaylarý çayla konuþulur, tatlýya baðlanma süreci sonraki çaya kalýrdý. Arkadaþýnýn "Bir çay yapayým da kendine gel" ile baþlayan cümlesi çay demlenene kadar içinde ne varsa dökmeni saðlardý.
þimdi evin küçüðünün çýkýp "Çay isteyen var mý?" diye sormasý olmuyor. Çay ve biz yerine çay ve ben oluyor, o da olmuyor. Ýçilmiyor, keyfi kalmýyor. Muhabbetten soðuyan çaylarýn üstüne su çekilmiyor. Sallama çaylar derdimi anlatacak kadar süre tanýmýyor bana. Olmuyor.
Olmuyorsa zorlamayacaksýn diyenlere inat her gü bu evde bir demlik çay demleniyor. Kimse içmiyor.
Zorluyorum, o da olmuyor.
Toplanma sebebi olan çay artýk tek baþýna içilebilen bir hal aldý. Bize de demliðin altýndaki sudan sallama yapmak düþer.