Alev, alev yanan yürek benimdi,
Bu yanar kor yürek senin eserindi.
Karıncalar geziniyordu adını anınca yüreğimde,
Sabah uyanınca çökmüyordu tavan üzerime,
Koyu renkli perdelerimi kapamıyordum artık.
Sigara da içmiyordum, daha çok daha çok yaşamak,
Seninle yaşamak, seninle yaşlanmak için.

Avutulmuş çocukmuşum,
Ben birkaç zamanlık mutluymuşum,
Avunduğum sevginle,
Avutulduğum kadim hüznümü arar oldum.
Şimdi iyi niyetin, ne kadar iyilik taşıdığını ölçüyorum.
Şimdi kime inanacağım onu düşünüyorum.
Üvey sevgilerde beni seven sana sitemim,

Karanlık düşlerime ışıktı adın,
İki gündür adını anmamak için kendimle savaştım.
Sana demiştim; senden önce karanlığa alışıktım.
Küçük pencereydin dün açılmamak üzere kapandın.
Sana hoş geldin derken el sallamak hüzne ne büyük hataymış,

Bu gönül, bu bozkır sevdanın nesine yanmış,
Ah bir kara kaşın bir ela gözün, bir tatlı sözün nesine aldanmış
Sonbaharın yalancı güneşi!
Gönlüne kışın ayazımı vurdu,
Engel bildiğin dağlar bile sevdam önünde insafa geldi,
Bir dilsiz, dilin çözülmedi,
Tamda el sallarken hüzne,
Keşke hiç kalkmasaydı elim,
Sonra yine hüzne salmasaydı sevgin.
Bu kadar yanmayacaktım belki,
Bu kadar kahrolmayacaktım inan ki!!

Elçin Orhan
28/01/2003