Oturup dinlendiğim bir ağaç gölgesi gibi,
Yorulduğum hayatta sana sığındım.
Güneş, olup canımı yakan insanların yanıklarını,
İçtenliğinle, Sevginle iyileştirdim.

Hayata kapkara bakan karagözlerime,
Yeşile benzeyen, aslında ela olan gözlerinle,
Hayatın başka renkleri olduğunu öğrettin.
Konuşmaktan, ısırmaktan başka bir işe yaramadığını sandığım dudakların,
Ne kadar büyük bir hazza, aşka dönüşe bildiğini öğrettin.

Sonra gittin,
Ben yine yola koyuldum.
Bir ağaç gölgesine baktım, yorgundum, ama
Oturmaktansa yürümeyi tercih ettim.
Yürüdükçe göreceğim cok sey olduğunuda sen öğrettin.

Beni bekleme artık, geri dönmemeyi,
Hep ileri bakmayıda, unutulması gerekenleride,
Sevdayı ögrettiğin gibi,
Sen öğrettin bana.

Elçin Orhan
11/06/2002