Yanýmdan koþar adým geçen insanlarýn hayatlarýný hissediyorum. O derin çizgiler, düþük göz kapaklarý, inatla kývrýlan dudaklar. Ne çok acý barýndýrýyorlar öyle içlerinde. Kimi zaman aþk okunuyor bakýþlarda, kimi zaman ölüm. Tereddüt sarmýþken bedeni insanlýk kambur yürüyor ýþýða. Iþýðýn sonundaki karanlýk da görünüyor artýk. Gözlerin birileri için kapandýðý, birileri için merakla açýldýðý o bölüm.

Hayatýn neresinde yer aldýðýmýzý, ne olarak yaþayacaðýmýzý orada görüyoruz ilk. Kýsa bir fragman. Öyle bir bir boþlukla meydana gelmiþiz ki. Milyarlarca ýþýk hüzmesinin yansýmasýyla oluþmuþ boþluklarýn getirdiði boþluklarýz biz. Daha kendimize yetememiþiz ki. Sevgiye, inanmaya, güvenmeye hatta aðlamaya açýz. Kalbimiz kararýyor sevgisizlikten. Ýzin vermiyoruz göz yaþlarýmýzýn karanlýðý alýp götürmesine. Bir sel bir kenti nasýl yýkabilirse öyle iþte. Paslanýyoruz. Konuþmamaktan, dinlememekten, düþünmemekten. Yaþamýyoruz çünkü. Yaþamak dediðimiz bu “can alýcý” eylem yýllarca tek bir adým atamamak deðil ki. Sadece otuzar kilometrelik aralýklarla yaþamaya çalýþan biri de anlatamaz bunu. Kalabalýkta öylesine hatta “ölesiye” sýrýtan biri ruhunu nasýl ferahlatacak? Sýrt sýrta vermiþ tonlarca apartmanýn önünden geçiyorum her gün. Dipdibe yaþayan tüm bu insanlar yalnýz aðlýyorsa eðer, bu bir tercihtir mecburiyet deðil. Duyuluyorsa çýðlýklar o rutubetli duvarlarýn içinden bu yardým etmeye korkmaktýr, iyilik deðil. Hislerimizi söyleyemiyorsak eðer gölgelendirdiðimizdendir ya da umudu içten içe kör edip kazaya sebebiyet veriþimizden.

Ýnsaniyet can alýr umarým yeniden. Ýçtiði sudan, kokladýðý ve koklayamadýðý her çiçekten. Uçan kuþlarýn uyumundan alsýn ýlýmlýlýðýný. Ýnsaniyet yeniden bir bütün olsun umarým. Düþününüz bir gün, umarým ki, gülerken aðlayan tüm kalpleri.