Gözlerim yorgun. Bedenim halsiz. Ruhum ölü. Ben desen iyim işte öylesine. 1 saniye geçiyor hayatımdan 1 saatten farksız. Gün ay hesabıda buna nazaran öyle yavaş geçiyor işte. Mevsimler geçti. Aynı hikaye bir daha yazıldı. Yaz bitti, sonbahar geldi ve ayrılığıda getirdi yanında. Yorgunum. Kışı çıkartabilirmiyim bilmiyorum. Gerçi ben yaşamıyorum. Ama artık her gece ama her gece öpmekten yoruldum. Şimdiye kadar tam 37 kere öldüm. Ve gün geçtikçe birer artarak ölüm sayımı sonunda tamama erdirecem. Ama gerçekten çok yoruldum. Her gece bütün herkesin uykuya dalıp, koca evde bir başıma kalıp acımı yaşamayı beklemekten yoruldum. Boğazımın düğüm düğüm olup çözülememesinden. Başladığım işlerin hepsini bıraktım biliyor musun? Hemde her şeyi bıraktım. Artık hiçbir şey umrumda değil. Çok yabancılaştım kendime. Ben her gün seni görüyorum. Sende beni görüyor musun? Ama sabah olunca keşke uyanmasaydım diyorum. Sonra akşamı iple çekiyorum. Gece olsa uyusam, bir saniyeliğine dahi olsa seni rüyamda görsem. Sonra bir yıldan farksız olan bir gün geçiyor. 1 gün ne kadar da uzunmuş aslında. Bitmek bilmiyor. Akşam oluyor. Saatler iyice bir yavaşlıyor. Ömür geçip gidiyor aslında, bunun farkındayım. Üzüldüğüm bir şey daha var ki o da geçen ömrüm sensiz geçince bin kat daha yavaş geçiyor. Bütün acıları her saniye bütün ruhuma ve bedenime sindire sindire yaşıyorum. Ve sonra gece geliyor. Her kes çok mutlu. Herkesin her şeyi yolunda. Seninde her şeyin yolunda. Mutlusun. Bak o her zamanki arkadaşların yine yanında. Onlarla vakit geçiriyorsun ama ben gittiğim zamanda da, sen benden gittiğin zamanda da yalnızım. Her zaman olduğu gibi bir başımayım.

Bütün bir dünya sanki bizi biliyor, ne kadar çok üzüldüğümü biliyor ve Bir kez daha vuruyor. Ve ben bundan gocunmuyorum. Çünkü beni çok sevdiğini söyleyen, asla gitmeyeceğini söyleyen sen, beni kaç defa öldürdün, dünya vurmaktan çekinirmi. Çok özledim.. Ben seni görmeyi çok özledim. Gücüm kalmadı. Dayanılması çok zor bir hasret içinde kıvranıp duruyorum. Önceden gökyüzüne bakınca çok mutlu olurdum. Seni düşünürdüm her zaman ki gibi. O benim derdim. O beni çok seviyor. O benim, sadece benim. Bu kadar insan içinde sadece beni seviyor. Ve öyle seviyor ki herkesten ve her şeyden çok seviyor. Haykırma isteği gelirdi bu duygularımı etrafımdaki kalabalıklara. Ama sadece öyle olduğunu zannediyormuşum farkında değilmişim. şimdi ağlamamak için bakmak zorundayım gökyüzüne. Düğümlenen boğazımın düğümlerini açmak için bakıyorum. Aslına bakarsan açmak istemiyorum. Çünkü bende kalan tek şeyin bana ömür boyu yadigar bıraktığın acılar olacak. Onlarında gitmesini istemiyorum. Her şey gitti. Bir tek o acılar kaldı. Çok özledimm. Ve çok pişmanım. Seninle beraberken, yüzüm yüzündeyken, ellerin elimdeyken, gözlerin gözlerimdeyken gözlerimi kırpardım. Çok pişmanım gözlerimi kırptığım için.

Geçen günler yadımda değil artık. Öylesine geçip gidiyorlar. Sanki her şey yolundaymış gibi birde zaman denen şey iliklerime iliklerime işliyor resmen. Zaman diyorum sesleniyorum, neden böyle acımasızca yavaş geçiyorsun? Zaman ya işte cevap vermiyor, öylece geçip gidiyor. Sonunda sokaklar geldiler koşa koşa. Sen nerdesin diye sordular bana. Hele o kaldırımlar varya, kafama kafama vurdular. Çok özlediler beni zannettim. Ama yine yanılmışım. Meğersem sonbahar gelmiş ya, onlarıda hüzün kaplamış. Beklemişler ki gelip kederimizi silsin, aşktan sıkılan şu ukala sarı yaprakları temizlesin üstümüzden. Kar geliyor malum. Her taraf bütün bir çıplaklığıyla kefenini giyeceği zamanı bekliyor. Rüzgarında bundan haberi var demek ki. Yoksa böyle delicesine esmesinin başka bir sebebi olamaz. Belki de vardır. O da köşe bucak ölümden kaçıyordur son sürat. Ama gerek yok ki buna. Ölüm bir bitiş değilki bizim dinimizde. Sahi rüzgar hangi dine mensup? Müslüman olsa cahillere fırtına olup esmesi lazım, Hristiyan olsa sevgiden yoksun olanlara fırtına olmalı, yahudi olsa katilleri tufanında yok etmesi lazım... Ama öyle değil. Bütün hepsini yerle yeksan ediyor. Evet işte buldum. Ateist olmalı bu rüzgar. Ama ateistleri de savuruyor bir o yana bir bu yana. Sahi dini ne bu rüzgarın, güneşin, toprağın...

Deniz çarşaf gibi görünmüyor önümde. Acayip bir derecede sinirlenmiş olmalı kıyıları böyle amansızca dövüyor. Martıların feryatları bütün sahilleri sarmış vaziyette. O da nesi. Karşıda büyükçe bir Yunus. Sahildeki insanları selamlıyor adeta. Herkes eline aldı telefonu ve resmini çekiyorlar. Bazıları canlı yayın bile yaptılar. Birkaç asosyal dünya fenomenide varmış canlı yayın yapanların arasında. Bütün kızlar peşinde koşuyorlar benliğini asosyal medyaya satmış olan karakter ve kişilik yoksunu olan fenomenlerin. Ve bir şimşek daha çakıyor. Ardı sıra gök gürültüleri kesilmiyor. Amansızca bir savaş meydanı gibi. Aradan 5 dk geçmedi ki o koca Yunus kıyıya vurdu. Yorgunluğu gözlerinden okunuyordu. 5dk önce gösteri yapan Yunus ne yaşadıda böyle kendini kıyıya vurdu. Ve yine insanlar sahneye çıktı. Şimdide ölüsünü paylaşıyorlar o sahte dünyada. Ve biraz zaman sonra artık herkes çekildi. Hatta deniz bile. Güneş bile gözükmeye başladı uzaktan ufukta. Olan Yunus ve kıyılara oldu galiba. Kıyılar dalgalardan dayak yedi, Yunussa canından oldu. Ah işte bir umut dedim yunusun yanına indim ama nafile. Biraz önce hayvan sevgilerini asosyal medyaya duyuran, yunusun öldüğünü takipçilerine ağlayarak anlatan fenomenler beni izliyorlar. Şimdide beni hayvansever olarak tanıtıyorlar adı sanı belli olmayan hatta gerçek olup olmadıkları belli olmayan takipçilerine. O sıra bir ses duydum. Yunus konuştu. Dediki bak arkamda bir tane daha Yunus var, o benim sevdiceğim. Beni terk edip gidiyordu. Ne yapıyor şimdi. Orda mı gitmiş mi? Anlam veremedim. Denizde gözlerimi gezdirdim. Ve bir Yunus takıldı gözüme. Suya girip girip çıkıyordu. Çok endişeli olduğu her halinden belliydi. Evet orda dedim, seni gözetliyor. Çağır gelsin dedi. Büyük bir çığlık şeklinde bağırmaya hazırlanıyordum tam ki Yunus durdu beni ve dediki, ne yapıyorsun sen el işareti yap gel diye, bağırmaya ne gerek var. Seven senin sessizliğinden de anlar dedi. Bende gel gel yaptım elimle. Uça uça geldi ve yarısı kıyıda yarısı denizde olan yunusa sarıldı. Denize çekmeye çalıştı ama nafile. Ağlamaya başladı. Dayanamadı kıyıya vuran Yunus ve döndü diğer yunusa. Ya gülüm, senin bana geri dönmen için illa ölmem mi lazım? Ben senin için yaşamayı göze almışım dedi. Sonra beni selamladılar ve uçsuz bucaksız denizde yüzmeye başladılar. Onları izlerken dalmışım, birden alkış sesiyle irkildim. Arkama döndüm, anlam veremedim ne olduğuna. Meğersem beni alkışlıyormuşlar. Öylece koşarak uzaklaştım insan görünümlü İnternet modemi gibi dolaşan yaratıkların yanından. Sonra yine başbaşa kaldım yalnızlıkla. Her insan yalnızdır aslında ama bazıları daha yalnızdır...