Kasım benim ayımdı.
Altısının yedisine karıştığı bir güne aitti
Aldığım ilk nefes.

Kasım benim, neşem, eğlencem,
Sevincim, mutluluğumdu.

Bülbül sesliydi,
En güzel şarkıları benim için şakırdı.

Kasım gelince herkes beni severdi,
Öyle hissederdim.

İlk aşkı, ilk heyecanı tattığımdı.
Tutup kolumdan,
Uçururdu masallar ülkesine.

Bir aydan öte bir şeydi.
Eylül düşmansa, Kasım dosttu, her hayal kırıklığımda
Omzuna yaslanıp ağladığım.

Bir çam ağacıydı benim için.
Her mevsim yeşildi,
Baharı anlatırdı.

Öylesine değildi Kasım,
Yel değirmenlerine karşı benimle savaşırdı.

-ve rüzgarlar tersine esmeye, dünya tersine dönmeye başladı...
çiçekler soluyor, çocuklar üşüyor, gökyüzü ağlıyordu.
sadece gökyüzü müydü ağlayan!-
Kasım, ilk kez sırtını dönüyordu bahara.
Acıtıyordu yapraklarını çam ağacının
Ve bütün iğneler birer birer saplandılar toprağın böğrüne.
Dostum, canım, aşkım Kasım!
Niye böyle yaptın? Düşürdün beni derdine.
Terk ettin birlikte kurduğumuz düşleri.
Hiç bu kadar hüzünlü gelmemişti,
November Rain dinlerken, sokağı izleyişim.
Gün aymadı bugün büyük aşkım!
Umalım gün aysın, dönsün eski Kasımlarım.-