Oturdum yine kaðýt,kalemin baþýna.Her zaman yaptýðým gibi,hayatým kadar karmakarýþýk
masamda,yazdýklarým,yaþadýklarým ve yaþayýp da anlatamadýklarýmla geçen bir günü düþünüyorum….
Bir hikaye yazýyorum…Mutlu baþlayan ama sonunu bir türlü göremediðim,herkesinkinden,her
zamankinden farklý ,hüzünlü bir aþk hikayesi…..
Yazanýn yazarken yaþadýðý ,yaþarken acý çektiði,elle tutulacak kadar somut bir aþký
anlatan hikaye….Yazar da sevmiþtir günün birinde,her insan gibi ama her insandan farklý.Güzel þeyler kýsa sürer derler ama güzel gider her þey uzun zaman.Sonra aniden bozuluverir bir þeyler ,sebepsiz.Nazar mý deðmiþtir ne?Anlaþýlmadýklarýný hissetmeye,anlayamadýklarýný anlamaya baþlar her ikisi de.Sonrasýnda ise o engellenemez kopuþu yaþamaya baþlarlar. Ne ifade eder diye düþünür gerçek sevgiyi...Bir bakýþ?Bir dokunuþ?Bir öpücük?Ya da yürekten iki damla gözyaþý?Çýkamaz bir türlü sevgiliyle yarattýðý ama ikisinin de çözemediði denklemin içinden.........
Vazgeçemedikleri aþklarýndan da kopmak istemezler hiçbir zaman .Çünkü küçük,masum bir kýz çocuðudur aþklarý onlar için,ikisinden de bir þeyler taþýyan.Hala çok severler birbirlerini ama sonunun da geldiðine inanýrlar.
Ve hala bir güldür sevgili onun için,dikenleri yüreðini kanatsa da.........
Son buluþmalarýný hatýrlar yazar,”son” yazýsýný yazarken.Ve her zaman yaþadýðý
tereddütler arasýnda onu gönderiþini….Her sefer “Bu sefer býrakmasam?”deyiþini……
Çaresizlikle iç çekiþini….Dudaklarýnda sakladýðý teninin sýcaklýðýyla baþ baþa kalýp,arkasýndan hep ”Acaba son bir kez bakar mý?” umuduyla gözden
kaybolana dek seyrediþini…. Bindiði son vapurda,yanýndayken göðsüne yaslanýþýyla ýsýnan kalbinin ,artýk anlamsýzlaþan þehirde savunmasýz ve tek baþýna kalýþýyla donmaya baþladýðýný duyumsar sonra.........
Hatýralarýyla yola çýkan yazar,týkandýðý,çözüm bulamadýðý,önünü göremediði yere gelir hikayesinde.Kahramaný kendisi oluðu için belki de yardým edemez bu sefer kendisine....Nasýl baþ edeceðini bilemez bir türlü kalbindeki bu dinmek bilmeyen sýzýyla.Hikayenin sonunu bir türlü göremeyen yazar,kendi sonunun geldiðini anlar belki de.....
Acýlarýný dindirmek için kalemini saplar sonunda kalbine.........Kana bulanýr her yer...Son hikayesinin üzeri kanla kapanýrken,hem yazar hem de kahraman ölmüþtür artýk.......