ellerim kir tutmuyor artık
geçmiş zaman da akıp gitti sokaklardan
kayboluyor o ağrıdan kalan
gecenin lekeleri.
bir bebeğin uykusuna karışıyor
kalbimin diri kelimeleri.

her zaman ki gibi
kolay değil biliyorum
bir kalbi akıtabilmek gözlere
çizebilmek görünmeyeni
zor biliyorum kavramak
bir annenin sancıyorken memeleri
ışıyabilmek geceleri


gün vuruyor badanalı duvarlara
girmedik karanlık oda bırakmadı kalbimde,
kumruların yüreğinde yankılanan güneş...
sen! beni aşka çağıran ölüm
pervaneler mi biçti kirpiklerini?
çok değişmişsin görünmeyeli


beni tanırsın biraz...
bir rahmin suyunda durulandım kaç gece
ilk tebessümlere mühürledim gözlerimi
ve nicedir bir çocuk basıyorum yarama
ayık kelimelerle kuruyorum sözlerimi


beni acıyla kıvranan bedenlerde arama.
hayretler içindeyim sular içinde
ellerimde kir tutmuyor artık
kar beyazı çarşaflarım
kanıyorum uykulara
sen ey! beni aşka çağıran ölüm
beni acıyla kıvranan bedenlerde arama
saatlerim ayarlı, geceyle gündüz ayrı
ne dolu ne boş bardaklarım
hüznüm yarım sevincim yarım.