Bir Öyküyü Bitirme Çabasý


Zaman geçiyor. Olumlu-olumsuz neler deðiþiyor. Her gün bir baþka. Gidiyorum, geliyorum, okuyorum, yazýyorum, çalýþýyorum. Konuþuyorum, gülüyorum, baðýrýyorum, seviþiyorum, aðlýyorum, koþuyorum. Hiçbirinde sen yoksun. Yok musun?

Ýnsanlarý dinliyorum, sorunlarýný anlatýyorlar; sabýrla dinliyorum. Dinliyor, yaþýyor ve konuþuyorum. Her þey normal seyrinde. Kafamý çeviriyorum, küçük bir kýz geçiyor yoldan. Kafasýnda kýrmýzý bir toka. Kýrmýzý sen oluyorsun, göz kýrpýp geçiyorsun önümden. Ben önüme dönüyorum... Masamda kaldýrýlmayý bekleyen birçok kitap var. Bir süre benimle birlikte dinlenmeye çekilecekler. Belirli bir düzenle kitaplýða yerleþtirmeliyim. Ama önce içlerine göz atmalý, gereksiz bir not kalmasýn. En alttaki kitaptan küçük bir kaðýt çýkýyor; formüllerin üzerine sýrtý dönük bir insan figürü çizmiþim, en son telefon görüþmemiz sýrasýnda. Yüzünü dönüyorsun, konuþmadan bakýyorsun yalnýzca. Anlýyorum, seni ayný yerde býrakýp kapatýyorum kitabý, sonra kitaplýða... Bir odanýn önünde sýramý bekliyorum. Ýçeriye alýyorlar, oda küçük ve sýcak. Telaþlý ve yorgunlar, kaç kiþi olduklarýný sayamýyorum. Kendimi anlatýrken karþýmdaki pencereye takýlýyor gözüm. Sen gelmiþsin ve sevdamýn türküsüne baþlýyorsun. Bana sorduklarý tüm kavramlarý büyük bir coþkuyla açýklýyorum. Bir rahatlýk yayýlýyor hepimize, devam ediyorum. Sonra sesin kesiliyor, gitmiþsin, ezgimi yarým býrakýp gitmiþsin. Üþüyorum, susuyorum. Ne oldu der gibi bakýyorlar, kulaðýmdaki ezgi susunca son soruyu yanýtsýz býrakmýþým. “Yoruldum” diyorum, “akþam oldu, yoruldum.” Peki diyorlar, çýkýyorum. Saat geç olmuþ. Bütün bir günü o binada, beþ dakikalýðýna neler yaþanacaðýný düþünerek geçirmiþim. Bitmiþ, akþam olmuþ. Yola çýkýyorum, öðrenciler okullarýndan, çalýþanlar iþlerinden evlerine dönmüþler, yollar tenha. Bindiðim otobüste bir koltuða yýðýlýyorum, o günü düþünmüyorum artýk. Omuzlarýmda yer deðiþtiren yükler aklýmda yalnýzca... Uzun ve yýpratýcý iki ayrý süreci sonlandýran iki günü geride býrakmýþým. Ama üzerimdeki bir yük orada, ayný aðýrlýðýnca duruyor iþte. Herþey deðiþmiyor demek ki, herþey geçmiyor. Kalanlar var, deðiþmeyen, devam eden. Günlük yaþantýmda olmayan, yüreðimde bir damla kan bir yara, beynimde bir ur olan, görünmeyen ve beni terketmeyen bir þey var. Onca aðýr günlerden sonra, bunun da adýna bir yük mü diyorum?

*****

“Kadere inansaydým sana inanýrdým” dedim defalarca, Özger’in deyiþiyle. Kadere inanmadým hiç, ama ona inandým,nedense. Nedense? Beni onunla buluþturan kaderden daha büyük bir neden olsa gerek. Buna inandým. Rastlantýlara deðil, bilinçli eylemliliklere inandým. Beni onunla buluþturan duygu ve düþünce seline inandým. Onu sevdiðimi bildim, onun da beni sevdiðine inandým. Bunu kendime ilk kez yazdýðým deftere uzandý elim, þiir defterime ilk kez kendimi ve onu yazmýþým. “Ýnsan bazen yaþadýðý, duyumsadýðý þeyleri anlatmak için uygun bir dil bulamamaktan, sözcüklerin yetersiz kalmasýndan mutluluk duyuyor. (Bu, itiraf edilmeyen, hep zihinde saklý tutulmasý gerektiðine inanýlan bir gerçeklik. Ýfade edememek yaþananýn, duyumsananýn yüceliðini yansýtýyor sanki.) Hem de bu sancýyla kývranýyor, boðuluyor; dýþa vuramamak ürkütüyor onu... Nereden baþlamalý? Belki de basitleþtirme kaygýsýný bir yana býrakmalý önce... Onu seviyorum... En yalýn ve en güzel gerçek haliyle BU! Onu seviyorum diyorum...” Sonra bu gerçekliðin nedenlerini sýralamýþým, bunlarý o da biliyor olsa gerek. Ardýndan ‘Sevdiðimden’ deyip onun þiirlerini yazmýþým: unutul(a)mayan, karýþýk þiir, sana yönelen þiir, devrim yapar yüreðim. Bana yazýldýðý yanýlsamasýyla her okuduðumda sevgisiyle aðladýðým þiirler, gözümün deðdiði her yere iliþtirdiðim þiirler. Sonrasý sýzý, kocaman bir delik beynimde: ‘anla beni... emeðim’.

O, yarým kalan öykümü biliyor. Ama binlerce kilometre uzakta olup benimle konuþmasa paylaþmasa da, her yaþadýðýný hissettiðimi bilmiyor: “Onun eline iðne batsa, benim burada yüreðim acýr.” Onu bana getirecek yollar sonsuza dek kapanmýþken, en kutsal dediði aþkýnýn sona erdiðini, o söylemese de, hissettiðimde aðladýðýmý bilmiyor. Ýlk gençlik düþlerimde doðurduðum çocuðun onun gerçek çocuðunun adýyla karþýma çýktýðýný, hatta onunla ilgili her ayrýntýnýn bende gerçek bir öyküsünün olduðunu bilmediði gibi...

*****

Bir dönüm noktasý mý bu?.. Uzun zamandýr uðraþtýðým bir duvar süsü var. Üzerine iþlenecek özel bir motifle sana gönderilmek üzere bekliyor. Ýster atarsýn, istersen “ben sevmesem de aptal ve saf bir aþýk olarak beni sevmeye devam eden birinden” deyip gururlanarak duvarýna asarsýn diye düþünmüþtüm ve Ankara’ya dönünce ilk iþim bu olacak demiþtim kendime. Oysa elime her aldýðýmda yüreðimde bir yer üþüyor, biterse herþey bitecek diye belki. Zaten bildiðin yüreðimi sana bir kez daha gösterecek o süse gerek var mý peki? Bunca zaman beni yaþatan beynim yapma diyor...

Yüreðim, kafesteki kuþ. Parmaklýklara çarpa çarpa öldürmekte kendini...

Bir sokak kedisi gibi dýþarýda býrakýlmýþlýðýmý mý desem, ayný acýyý yaþadýktan sonra beni anladýðýný söylerken bile beni rencide edebilmeni mi?.. Sevdalarý kuþanýp geldiðini düþündüðüm o Aralýk sabahýnda geride neler býraktýðýný söylemedin bana. Oysa býraktýðýn geçmiþ deðil, umutla çiçeklenen geleceðimmiþ. Özleme yenik düþtüðüm zamanlarda “Olumlu düþün, herþey iyi olacak” diyen sesin bensiz geleceðine ve geride býraktýðýný sandýðýn geçmiþine bir çaðrýymýþ demek ki. Olumlu düþünmeye çalýþtýðým her olayda beynim zonkluyor þimdi...

Hadi Gömen Kuþ! Kon bir dala! Göçmenliðin tescilli deðil, olmamalý. Yüreðimde kanatlanmýþ uçmayý bekleyen, bir ömre yetecek kadar rengarenk kelebek olduðunu bile bile, sen istersen taþa kon. Ama kon artýk bir yere! Bu bilinçsiz bekleyiþ, bilinçli tükeniþ bitsin... Sen mutlu olmadan ben kendime dönemem. Seni sana býrakamam. Anla artýk! Bu uðursuz çað kapansýn ve ben, deliliðe giden yolu gördükten sonra, bir çocuk bahçesinde gibi yaþayayým hayatý. Gül fetiþizmine inat, solmalarýna izin vermeyeceðim papatyalarý taþýyayým girdiðim yüreklere, bir de seni, sevdayý.Yaþadýkça çoðaltaný, paylaþtýkça aydýnlataný, baktýkça sonsuzlaþaný... Yapraklarý kanatýlmamýþ. Özsuyu çekilmemiþ. Doðasý bozulmamýþ. Gökyüzüne yakýþan balonlar gibi. Güzelliðin renklerini taþýyan gökkuþaðý gibi. Çocuk gülüþü gibi, anne öpüþü gibi, dost sarýþý gibi. Onurunu göðsünde taþýyan insan gibi...


Ben
seninle en çok
masumiyeti yitirdim
gözlerimdeki.


Þimdi
bana yakýþan
hüzün mü yalnýz
gülüyorken bile?

*****

Yaþadýðým kente geri döndüm ve bu yazý hâla bitmedi. Ona dair son kez yazmýþ olmayý diliyorum. Çünkü öyle bir sancý ki yaþadýðým, her sözcük sanki kanýmla yazýlýyor ve bitince günlerce hasta yatýyorum. Bu nedenle ara verdim, belki de bitirmeden çöpe atarým diye düþündüm. Dinlenmiþ olarak döndüm ve masamda yarým kalmýþ bu yazýyla karþýlaþýnca, yazabileceðim en kötü yazý olduðunu bile bile... Baþladý iþte, kývranýyorum.

Ondan geriye pek bir þey kalmadý. Her iþte bir hayýr vardýr, derler. Bir kaza sonucu, onu bana anýmsatan, atmaya elimin varmadýðý çoðu þey yok olmuþ. Ya beynim? Üç yýldýr içimde büyüyen o kitleyle birlikte beynimin ona ait bölümünü de alabilselerdi keþke. Çözüm bende mi? Beynim açýklamaya yetmeyince, mantýkdýþýna çýkýyorum bazen. Bunca yýl uyandýrmayý unuttuðun hipnoz halinde miyim yoksa? Böyle olsaydý keþke, yaþadýklarým anlamsýzlaþsaydý...

*****

Tanrýça Duruþlu Can! Sesin ne güzel türküleniyordur þimdi, sevdalýna kavuþmaya az kala, o tatlý heyecanla. Aþk onu affetmiþ olmalý ki, Göçmen Kuþ yaþamýn en taze baharýný getiriyor sana. Ýlk yýldýz kokulu gecenizde, ben bitirmiþ olacaðým bu çaðý. Gökyüzünden sizi izleyeceðim ve yüreðim koruyacak aþkýnýzý...


Mehtap B. Aydýn
Mayýs 2003