Gecenin karanlýðýnda, ýssýz sokaklarda gezer düþlerin fýsýltýlarý.
Sahipsizliðin somurtkanlýðýný peþlerine takarak, bulduklarý ilk barýnaða girerler.
Ýþte orada, gölgelerin ardýnda, baþlar siyahla beyazýn hikayesi.
Ya da öyle sanýr herhangi birisi.....

Küçük Bir Sýzý

Ýlikleri donduran bir soðuk. Çocuðun ayaklarý çýplak, elleri savunmasýz, bakýþlarý donuk. Yüzü kýrmýzý, dudaklarý mor, çenesi titremekten yorgun. Kirden kararmýþ pantolonu, çelimsiz bacaklarýna yapýþmýþ. Solmuþ tiþörtü; bedenini sýký sýký sarmaya çalýþtýðý daracýk yün hýrkanýn arasýndan, göz kýrpýyor soðuða.

Çocuk düþe yatýyor karlarýn arasýnda. Düþünde kýrmýzý bir bisiklet görüyor, önünde sepeti olan. Bisiklet parlýyor güneþin altýnda. Çocuk bisiklete uzanýyor. Arkasýnda çýngýraklý bir yýlan; ýþýl ýþýl, kaygan derisiyle. Çocuk korkuyor, “zarar verecek bana!” Düþveren soruyor, “neden?” Çocuk fýsýldýyor, “yýlanlar kötüdür”. Düþveren baþýný okþuyor yýlanýn, “unutulmalý öðretilenler”.

Çocuk yürüyor izlerin ardýndan. Evine geliyor; kapý kýrmýzý, pencereler kýrmýzý.Çocuk çýðlýk atýyor boþluða, “içeri girmek istiyorum!” Düþveren bir kalp uzatýyor çocuða; canlý, kýrmýzý. “senin” diyor “iyi sakla”.

Çocuk içeri giriyor. Duvarlar ellerle kaplý; kendine uzanan, avuçlarý açýk eller. Çocuk soruyor, “ne istiyorlar benden?” Düþveren mahzun; çocuða bakýyor, “eldivenlerini giydir, üþümüþler”. Çocuk bakýyor önüne “ama benim ellerim yok ki!”

Çocuk yataðý görüyor. Kýrmýzý tüllerle kaplý, pirinç baþlý, amber kokulu yatak. Yanýna yaklaþýyor yataðýn. Biraz þaþkýn,” kim bu?” diyor “yataðýmda yatan”. “Sensin” diyor düþveren, “býrak uyu huzurlu”

Çocuk bahçeye çýkýyor. Yer kýrmýzý elmalarla bezenmiþ. Çocuk koparýyor elmalardan birini yerden, “kurt kemiriyor bunu”. Düþveren kurdu alýyor eline, “bak ne kadar mutlu”.

Çocuk çitlere yaklaþýyor aðýr adýmlarla. Parmak uçlarýnda yükseliyor, bakýyor kýrmýzý çilek tarlasýna. “Ne var ardýnda? diye soruyor. “Kýrmýzý” diyor düþveren, “ister misin kanatlarýný?” Çocuk duraksýyor, geriye bakýyor sonra tarlalara. Eline iki minik gözyaþý düþüyor. Hapsediyor avucuna. “Korkuyorum” diyor, “ya göz yaþlarým kýrýlýrsa” Düþveren avucunu açýyor çocuðun, alýyor elinden gözyaþlarýný, iri zeytin gözlerinin içine yerleþtiriyor yavaþça, “artýk güvendeler”.

Çocuk gülümsüyor, tutuyor elini düþverenin, “hazýrým” diyor, “baþka düþlere uçmaya...”

Son Perde

Ruhlarý ürperten bir karanlýk. Kadýnýn sýrtý kambur, elleri nasýrlý, avurtlarý çökmüþ. Gözleri yorgun, nefesi kesik. Pencereden giren esintide uçuþuyor; omuzlarýna dökülen cýlýz saçlarý. Kollarý iki yanda, bedeni; beyaz, çýplak. Buruþmuþ dersinin altýndan, ince kemikleri sayýlýyor. Diþleri; sarý, lekeli.

Kadýn düþe yatýyor sessizliðin arasýnda. Düþünde beyaz bir mum görüyor, içi þekerlemelerle dolu. Mumun alevi savruluyor rüzgardan. Kadýn tutuyor alevi, göðsüne bastýrýyor, “yiyebilir miyim? ” diyor . Düþveren açýyor mumun kapýsýný sonuna dek, “ hiç eksilmeyecek ki”.

Kadýn, kapýdan giriyor. karþýsýnda uçsuz bucaksýz beyaz bir göl. Gölün üzeri kýrýlgan nilüferlerle kaplý. Nilüferler beyaz þarkýlar söylüyor, bulutlarýn altýnda. Kadýn karýþmak istiyor beyaz göle, beyaz þarkýlar söyleyen nilüferlere. “Alýrlar mý beni ?” diyor kadýn, “öðretirler mi þarkýlarýný?” “Vakit var” diyor düþveren, “sözcüklerde yüzmeyi öðren”.

Kadýn beyaz kelebekler görüyor, aðaçlarda sallanan. Konuyor birinin üzerine, öpüyor kadife kanadý. “ Çabuk ölecek” diyor, “güzellikleri koklayamadan”. Düþveren kadýnýn gözlerine bakýyor “ölümleri, yaþamlarýdýr”

Kadýn kelebeðin kanadýnda süzülüyor gökyüzüne. Kartalýn pençesinde beyaz tülden bir elbise. Yakalamak istiyor kadýn “yetiþmiyor ellerim”, düþveren gözlerini kapatýyor kadýnýn “yüreðini kullan”.

Geçiriyor üstüne beyaz tülden elbiseyi kadýn. Göl bulutlara, bulutlar göle karýþýyor. Bulut gölünün ortasýna ilerliyor yavaþça. Diz çöküyor, bakýyor dipsizliðe. “Ne var içinde?” diye soruyor. “Beyaz” diyor düþveren “ister misin kanatlarýný?” Kadýn duraksýyor, göle bakýyor, kendi aksini görüyor. Eline iki minik yara damlýyor. Hapsediyor avucuna. “Korkuyorum” diyor “ya kanarsa?” Düþveren avucunu açýyor kadýnýn, alýyor elinden yaralarý, býrakýyor dipsizliðe, “karýþtýlar sonsuzluða”.

Kadýn gülümsüyor, tutuyor elini düþverenin “hazýrým” diyor “baþka düþlere uçmaya”..

Susuþ

Kan kokan bir kalabalýk. Adamýn saçlarý uzun; sakallarýna karýþmýþ. Yüzünde irinleþmiþ yalnýzlýk izleri. Elleri çamur; týrnaklarý kir içinde. Yara içindeki ayaklarý parçalanmýþ ayakkabýsýndan dýþarý çýkýyor. Oturduðu çöplüðün kokusu sinmiþ üzerine, sýrtýna geçirdiði paçavra sidikten sararmýþ.Vahþi gözleri; sýrtýna yapýþmýþ midesini, bir ekmek kýrýntýsýyla doldurma telaþýnda.

Adam düþe yatýyor sefaletin arasýnda. Düþünde mavi bir dað görüyor; güvercin yuvalarýyla örülmüþ. Dað, kanat çýrpýþlarla eðiliyor önünde adamýn. Adam yuvalara bakýyor tek tek; güvercinler mavi, güvercinler aç. Koparýyor etinden bir parça “severler mi, yerler mi?” diyor. Düþveren dokunuyor adama “besinleri nefesindir”.

Adam daða çýkýyor, en tepesine. Çok uzaklarda mavi bir ceylan. Susuyor ürkütmemek için, “kaçacak benden” diyor “ tüm maviler gibi”. “Ýzle” diyor düþveren. Topluyor havadaki tüm sözcükleri, inanýþlarý. Atýyor uçurumdan aþaðý. Sözcükler parçalanýyor boþlukta inanýþlara çarparak. Harflere dönüþüyor hepsi. “Senindir” diyor düþveren “ en mavileri”

Mavi bir tren yaklaþýyor adama , bulutlarý yararak. Adam telaþlanýyor “ya kaçýrýrsam”, “ya yer yoksa bana”. Düþveren durduruyor adamý yankýlarla “sonsuzluk senin, sonsuzluk sensin” Adam mavi trenin içinde, yalnýz. Bir flüt sesi kulaklarýný okþuyor. Sese doðru ilerliyor. Mavi notalar daðýlýyor tüm vagona. Adam toplamaya çalýþýyor notalarý, üzgün. “Hepsi kaybolacak” diyor “sessizliðin ardýnda” Düþveren yaklaþýyor adama “ özgürlüklerini çalma”

Adam yalnýz deðil artýk, dans ediyor; her biri mavi notalarla. Birden kara bir gölge düþüyor yüzüne umutsuzca. “Mavilikler” diyor adam “ya kararýrsa”. Düþveren alýyor yüzünden kara gölgeyi, kapatýyor mavi bir kafesin içine “artýk huzurdasýn”.

“Ne var bu yolculuðun sonunda?” diye soruyor adam. “Mavi” diyor düþveren “ister misin kanatlarýný?” Adam duraksýyor, mavi notalara bakýyor, sonra kafese. Yüreðine; iki cam parçasý damlýyor.“Acýyor” diyor “ya çýkaran olmazsa?” Düþveren yüreðine uzanýyor adamýn, alýyor cam parçalarýný, “al bunlarý sakla” diyor “senden bir parça”.

Adam gülümsüyor, tutuyor elini düþverenin “hazýrým” diyor “baþka düþlere uçmaya”..

Ýlikleri donduran bir soðuk, Ruhlarý ürperten bir karanlýk, Kan kokan bir kalabalýk
Çocuk , kadýn, adam
Gerçek, düþ, ölüm
Gerçek düþ; ölüm