İstanbullu bir deli hüzün

Geldi parmaklarımdan tuttu

Ben nasıl şarkı söylerim şimdi

Şimdi ben nasıl öperim

Yosun gözlü mor karanfilimi

Martılarım beni unuttu.

Martılarım beni unuttu

O uzakta kaldı deniz kokardı hem

Ben gülünce /ben gülmezdim ki/

O da gülerdi

Bilmez ki ağlamasını da

Ne olacak şimdi

İstanbullu bir deli hüznü

Geldi parmaklarımdan tuttu

195 inci caddeye yağmur yağdı

az ışıklı bir sokak fenerinin

beni görünce gülmesi tuttu

gurbetçilik acı soğanla

öz kardeş mi diye sordum

195 inci caddeye yağan yağmur

bunu duysaydı selam vermezdi

durmaz çeker giderdi

durmaz çeker giderdi buralardan

kim olsa çeker giderdi

bunca dayanamazdı

dört ucu gül kırmızı mendil gibi

katlayıp cebine koyamazdı yalnızlığı

kim olsa.

Bir sevdim bir daha çok sevdim

Sen mavice bir yağmurun altında

İyicene ıslan da öyle gel dedim

Saç bağın çözülsün kendiliğinden

Pembe dudakların eşitlesin beni sana

Tam bu sırada

İstanbullu bir deli hüzün

Geldi parmaklarımdan tuttu.