Maskemi topraða verdim bugün
Doðaya meydan okumak için düþtüm yollara
Patikalara þiirler yazdým
Kendi þiirlerim
Kelime kelime harf harf
Bir rüzgar esti
topraða karýþtý mýsralar
Tozun arkasýndan koþtum
Yakalayamadým
Ayaklarým çok eskimiþ
Topuklarým kanadý
Kanýn kokusundan ilham gelir diye bekledim
Kuþlara þarkýlar bestelemek için
Sesim kýsýlalý çok olmuþ
Konuþamadým
Yüzmek istedim nehirde
Kendime gelmek için
Akýntý çok güçlü
Korktum boðulmaktan
Ya da korkularýmda boðulmuþum çoktan
O kadar uzaklaþmýþým ki doðadan
O kadar modernleþmiþim ki
Karýncalar bile benden daha güçlü
Dalga geçiyorlar benimle
Sýrtlarýnda ekmeklerini taþýrken hep bir aðýzdan;

‘’Açsýn sen açsýn
Ömrünce hep hazýr yedin
hep tükettin
tükettiklerinle kirlettin
Sen mi doðayý yeneceksin
Doðayý yenmek için ilk þart doðal olmak
Doðal bir yanýn var mý senin
Git sor menfi aynalara...
Bizim göllerimizin yansýmalarý gerçektir
Nehirlerimizinkilerde…
Korkarsýn bakmaya
Korkarsýn kendi yansýmandan
Korkarsýn kendinden
O yüzden git buradan
Git dört duvarlý kalene hapis et kendini
Git ve avut korkularýný, kandýr…
Ne verdin ki doðaya ne istiyorsun
Basma toprak anamýza
Senin hakkýn yok buna...’’

Utancýmdan gözyaþlarýna boðuldum bugün
Meydan okuduðum rakibimi hiç tanýmýyormuþum...