Telefon mesajý

Hafta sonu tatilinden yararlanarak Cumartesi öðleden sonra þehir dýþýna kaçýp Sapanca, Kýrkpýnar köyündeki yazlýðýmýza gitmiþtik. Cumartesi günkü muhteþem hava Pazar günü tamamen deðiþince
düþündüðümüzden biraz daha erken saatte Ýstanbu’a dönmeye karar verdik.

Eve geldiðimizde eþim ilk iþ olarak telefon mesajlarýný kontrol etti ve beni çaðýrdý. “Aðlayan bir ses var tam seçemedim ama galiba senin ilkokul öðretmenin aramýþ” dedi. Hakikaten telefona mesaj býrakan ilk okul öðretmenim Halime Kocataþ’tý.
Býraktýðý mesajý biraz dikkattlice dinledikten sonra gözlerim doldu, duygulandým. “Caným yavrum, ilk okul resimlerinize bakarken okuma bayramý resmini gördüm annen ve benimle birlikte çekilmiþ, seni çok özlediðimi farkettim, arayýp sesini duyayým dedim” derken aðlýyor ve söylediklerinin bir kýsmý içten hýçkýrýklarý arasýnda kayboluyordu.

Ýlk okuldan mezun olalý 28 yýl olmuþ ve benim sevgili Halime öðretmenim eski resimlere bakarken benim resmimi görmüþ, arayýp sesimi duymak istemiþ. Benim için ne büyük mutluluktu bu anlatamam.

Sonra durup biraz geçmiþi düþündüm. Okula ilk baþladýðým gün geldi aklýma. Büyük bir heyecanla siyah saten önlüðümü giyip annemin kolaladýðý beyaz pike yakayý, kol kapaklarýný ve sedef kol düðmelerini takýp okul çantamý elime aldýðým ve bir an önce yola çýkmak için sabýrsýzlandýðým o günü hiç unutmadým. Yuva ve ana sýnýfýna gitmediðim için ilk okul deneyimim o gün baþlamýþtý.

Sýnýfa girdiðimde, o yýllarda(1970’ler) pek de alýþýk olmadýðýmýz bir görüntü ile karþýlaþtým.Bir masanýn üzerinde renk renk hamurlar vardý. Halime öðretmenim beni þevkatle elimden tuttu, masanýn yanýna götürdü ve birlikte hamurlardan þekiller yaptýk. Sonra diðer sýnýf arkadaþlarým gelmeye baþladýlar ve öðretmenim ayný þekilde diðerleriyle de ilgilendi.

Okula gitmek için sabýrsýzlandýðým o gün annemden, oyuncaklarýmdan ve mahalle arkadaþlarýmdan uzun süre ayrýldýðým ilk gündü ayný zamanda.
Artýk istediðim zaman oynamak, istediðim zaman uyumak ya da yemek yemek dönemi kapanmýþ, bayrak törenleri, ders saatleri, tenefüs zilleri… ile dolu disiplinli bir dönem baþlamýþtý. O ilk günün sevinci biraz korku biraz da endiþe getirmiþti beraberinde.

Annem beslenme çantama tenefüste yemek üzere sandöviç ve meyve suyu koymuþtu, bir yandan dersi dinlerken bir yandan da sabah heyecandan kahvaltý yapamadýðým için midemin gurultusu ile karnýmýn acýktýðýnýn farkýna varýp masanýn altýnda gizli gizli yediðim sandöviçim ve kan ter içinde yemeðimi bitirir bitirmez çalan zil sesi geldi aklýma. O aný hatýrladýkça hala gülmekten kendimi alamam.


Okulun ilk günü sona ermeden Halime öðretmenim, “yarýn herkes en sevdiði oyuncaðýný getirsin okula” dedi, ne kadar sevinmiþtim. Eve gittiðimde büyük bir heyecanla öðretmenimin söylediklerini anneme anlattým tabii masa altýnda yediðim beslenme hariç (okulun ilk günündeki minik sýrrýmý kimse ile paylaþmadým bu güne kadar).

Okulun ikinci günü yanýmýzda getirdiðimiz oyuncaklar bizim bir günlük sýnýf misafirimiz oldu. Halime öðretmen ikinci gün sonunda “þimdi oyuncaklarýnýzý eve götürün ve onlarla vedalaþýn” demiþti. Artýk, okuma ve yazma egzersizleri, matematik dersleri, þiirler, þarkýlar dönemi baþlýyordu.

Ýlk okul yýllarýma dönüp baktýðýmda þu an yapmadýðým pek çok güzel þeyle uðraþtýðýmý anýmsýyorum. Sýnýfta su içine boya atýp kaðýtlara çýkarttýðýmýz ilk ebru desenleri, Galatasaray Lisesinde sergilediðimiz resimler, her özel günde yazdýðýmýz þiirler, mandolin konserleri ve Çiçekçi Kýz’dan Fadime Nine’ye kadar oynadýðým tüm roller büyük bir mutlulukla canlanýyor hafýzamda.

Düþünüyorum da müziðe, þiire, tiyatroya, resime kýsaca tüm güzel sanatlara olan duyarlýlýðýmý Halime öðretmenime borçluyum. O, bizleri yetiþtirirken her zaman duygulu ve duyarlý insanlar olmamýz için çaba harcadý.

Sevgili Halime öðretmenim; bana bu güzellikleri öðrettiðin ve yaþattýðýn için, sevgini ve ilgini bizlerden esirgemediðin için ve bunca yýl sonra bizleri hala kalbinde taþýdýðýn için çok teþekkür ediyorum.


345, Çiðdem Narter (Birced)
Aðustos,2003