Hiç susmayacak gibi konuþuyordu, yüzümde þiþman bir bulut büyüklüðünde gülümseme, dinliyordum... Hayatýn sýrrýna ermiþti iþte, içindekilerle buluþup yýllar önce. Biraz da küçümseyerek gözyaþýný, tek tek açýklýyordu “gerçek” mutluluðun sýrrýný: “Gözyaþýný anlamýyorum” diyordu... ”Hiçbir þey, bana gözyaþýný mantýklý gösteremez. Mutluluðun sýrrý,insanýn kendisinde saklýdýr.” Kendi gizini anlatýyordu bana, mutlulukla... Duygu dolu bir benliði ve kocaman bir yüreði vardý. Sanki bedeninden fýrlayýp kucaðýma oturacak gibi geliyordu bana, dinlerken. Ve o yürekte kocaman bir deðirmen vardý. Gelen her acý ve göz yaþýný alýp öðütüyor, gülücüklü mutluluk olarak geri veriyordu. Bu mümkün müydü? Tüm sözlerini ve hayat felsefesini paylaþtým onunla. Hatta bir ara, Tanrýnýn, sadece gülebilen modeller çýkarmýþ olmasýnýn ne kadar da hoþ olduðunu düþünüp gülümsedim içimden. Bu masalýn çocuðunu çok sevdim ve onu gönlümün dost hanesine kaydettim...

Oysa benim masalým ve gizim baþkaydý. Bir kasým gününü öfkelendirmiþti benim kumdan kalelerim. Yýktý onlarý sert rüzgarýyla ve ben çok iyi bildiðim bir kentte, yolumu kaybettim. Þaþkýn þaþkýn aranýrken, kendimi bir ormanda buldum... Büyülü bir orman ve kocaman gözlü dev bir adam vardý... Öylece bakýþtýk birkaç saat ya da birkaç yýl, hatýrlamýyorum... Gezmeye baþladýk sonra. Kýrmýzý etek giymiþ daðlara týrmandýk önce. Güneþin öptüðü zirvelere dokunduk beraber. Gün ýþýðýný giydik. Rengarenk ve maðrur çiçekler kokladýk, daha önce hiç bilmediðimiz. Kuþlara þarkýlar söyledik, pýnarlardan su içtik doyasýya.

Anladýk; hayatýn ve ruhlarýmýzýn o eksik parçasýydý bu orman, tamamlandýk ve öyle bir an geldi ki, hayatýn özünü, özündeki gizini hissettik, hiç bilmediðimiz þiirler dinleyerek rüzgardan... Ve bedenlerimizi sýyýrýp attýk üzerimizden... O hal içinde ben, dev adamýn o kocaman gözlerine baktým... Ve cenneti seyredaldým...Hissediyordum... Tanrýnýn gülümsediðini biliyordum... O orman bu dünyada deðildi ama biz hem bu dünyada, hem o ormandaydýk. Derken, yorulduk kuytularýnda duygularýmýzýn ve derin bir uykuya daldýk... Bir nehir içinde sürüklenirken uyandým, denize döküldüm. Hem dalgalarla boðuþuyordum, hem kýyýya bakýyordum... Sesim yoktu, baðýramýyordum... Durdum bir an... Kýsacýk bir an... ”Yüz!” dedi hayatýn gizi. Tekrar kýyýya baktým umutsuzca ve kýyýda kocaman gözlü dev adamý gördüm. Gülümseyemeden anladým her þeyi, hüzün ve mutluluk ateþ açtý beynime, köpürdü öfkemden deniz, aðladým: Cennet bakýþlý dev adam yüzme bilmiyordu... Ben yüzmeye devam ettim ve bu masalýn “okyanus” adlý çocuðu oldum....

Peki ya sen hangi masalýn çocuðusun?

Esra Güzelipek