İHTİYAÇ
Hisler ihtiyaçlar kadar yaşanır
İnsanın gizli gerçeğidir bu...
Tehlikeli olan;
yaşanılan her güzel şey, inanılan her güzel söz,
güvenilen her zarif davranış
bu gerçekle birlikte tüm anlamını yitirmektedir!
Öğrendim ki,
hisler değişmese bile
ihtiyaçlar mutlaka değişmektedir.
Yaşanmışlığın insanı nereye sürükleyeceği
ve doyuma ulaşmayla birlikte
yeni ihtiyacının ne olacağı
kişinin kendinde bile belirsizken,
ondan nasıl -daha- sını bekleyebilirsin ki?

İhtiyaçlar kadardır yaşamak,
herkes gibi, herkes kadar,
kutsallıktan sıyrılarak....
Yokluk söz konusu olduğunda,
sen seninle başbaşa mutlu olmayı
becerebilmelisin o yüzden.
Kendine müdahale ederek,
kendini yaşatıp kendini öldürerek,
koşarak, ağlayarak, sevip nefret ederek
ve hatta belki de ayakta durmayı başardıkça
yüzeyselliğin kalesi gibi duran
insanlardan kaçıp uzaklaşarak....
Hatıralar yaşanan yerde ve
artık "olmayan" a bırakılır hep!
Yeniyi, özeli aramak,
nabız durduran coşkuyu bulmak gerekir geçilen yollarda.
Sadece mutluluk için yaşamak...
İçinde saydam bir umudun olduğu,
mutluluğu gizlendiği yerden bulup
çıkarmak değil midir zaten,
peşinde koştuğumuz ihtiyaç?