Pencerelerden bakanlar var.

Eski yapı; loş ve serin evlerin pencerlerinden bakanlar var. Alt katta bir dükkan. Dükkanın sahibi usta, evin de babası. Ustanın çırağı yeni; çelimsiz, kirli, ama 16 yaşında. Ustanın kızı utangaç; kısa, ela gözlü ama kestane renginde saçları.

Her nefes alıp vermesinde camı buz rengine boyar kız. Aşağıya inmez hiç, inemez. Arkadaşı gelir bazen, dantel örerler. Arkadaşı her hafta yeni bir aşkını anlatır. Ela gözlü kiz bilemez bunları; gerçek midir, hayal mi?

Pencerelerden bakanlar var. Baba malzeme almak için sanayiye gitmiş. Çırak kapıda, elleri siyah ve yaralı. Ela gözlü kız ürkek uzatıyor başını pencereden. Kestane renginde bir rüzgar sarıyor artık oğlanın yüzünü her gece rüyalarında.

Birgün kızın arkadaşı geliyor yine beraber dantel örmek için. Merdivenleri tıknefes çıkıyor. Birden bire ne bu şimdi? Ela gözlü kızın uyuşuyor ayakları. Arkadaşının yeni aşkının ilk iki cümlesini dinliyor. Sonrası sadece bir uğultu. Başı dönüyor.

Pencerelerden bakanlar var. Aşağıyı seyrediyor arkadaşına dantel örmeye gelen aşık kız. Fısıltıyla herşeyi anlatıyor ela gözlü dostuna. "Çok güzel oğlan, bana baktı ben zile basarken!" diyor.

Pencerelerden bakanlar var. Çırak oğlan da anlıyor bunu. Ustasının evine hergün gelen o kızı sevmiyor. O geldikçe dükkanın karanlığına çekiliyor. Kestane renkli rüzgarı düsünüyor.

Pencerelerden bakanlar var. Dükkanın önü. Dükkanın içinde bekleyen çırak oğlan. Arkadaşına dantel örmeye gelen komşu kızı. Komşu kızın oğlanı görmeye dükkana girişi. Ustanın yolun başından gelişi.

Pencerelerden bakanlar var. Bir kız; ela gözlu, kısa boylu, kestane renginde saçları. Babasının sesini dinlemede pencerenin yanında. Bağır çağır, bir sinirli baba. Bir çelimsiz oğlan, çırak ne de olsa. Arkasına bakmadan çekip giden bir oğlan. 16 yaşında. Siyah ve yaralı elleri.

Pencerelerden bakanlar var. Kestane renginde bir kırık rüzgar.