GÜN TUTSAK GÖNÜL MAHKÛM


Gün tutsak gönül mahkûm, her tarafta ah-û zar
Sanki soluk soluğa, bir resim çiziyorum.
Geçmiş… ve geçmiş orda, bulutlara yaslanmış
Onları da ağlayan göklere yazıyorum.

Akşam rüzgârlarına, geceleyin sularda
Zamanın askerleri pusu kurmuş ard arda.
Duygularım ebedî, boşluklara akar da
Her damla gözyaşımı sabırla diziyorum.

Teker teker yakılmış çöpleriyle bir kutu,
Sanki bozmuş bir anda odamdaki sükûtu.
İşte yine bir takvim, yıllar beni unuttu,
Hakikat mi, değil mi?.. Bir şeyler seziyorum.

Nasıl bilirse zaman, artık kendince aksın
Nerde durursa orda, beni orda bıraksın.
Bir oraya, bir bana, bir de kendine baksın!
İnanın ki beyhûde!.. Gezmişim, geziyorum.

Eyvah, yine olmadı! Bir toplama çıkarma
İşte sıfır, eski beş, yenisiyle bir karma.
Diyorum ki; ey gönül!.. Sakın, elliye varma!
Ey gönül!.. Senden ayrı, yerlerde geziyorum.