Bugünlerde kendimi fazlasıyla uyumsuz ve takıntılı hissediyorum.Bu da haliyle günlük yaşantıma da yansıyor. Önceden kesinlikle vazgeçemem dediğim alışkanlıklarımı bir takım sebeplerden dolayı bırakmak zorunda kalıyorum. Yetmiyor, kendimce olumsuz bulduğum herşeyi protesto ediyorum. Hakkında olumsuz bilgiler edindiğim ürünleri almadığım gibi satan firmalara da üşenmeyip şikayet dilekçeleri gönderiyorum ve herkese anlatıyorum ki başlarına aynı olay gelmesin.

Fakat ne yalan söyleyeyim, zor oluyor. Özellikle alışkanlıklar kısmı. Örneğin geçenlerde pencereden bakarken kar serpiştirdiğini gördüm.Soğuk havalara en yakışan içecek olan salebi yapmak için mutfak dolabını açar açmaz biyoloji bölümünde okuyan ev arkadaşımın kuyruğunu tramvay çiğnemiş kedi misali bakışıyla burun buruna geldim: ''Salep mi içecekesin? Ne kadar gaddarsın, salebin aromasının artık nesli tükenen yaban orkidesinin köklerindeki yumrulardan elde edildiğini bilmiyor musun?'' demesiyle paketi kös kös yerine bıraktım ve çaya talim ettim, neyse ki çay bitkisinin nesli henüz tükenmiyor.Gerçi arkadaşıma artık salebin içinde aroma verici binbir türlü madde olduğunu, dolayısıyla içindeki eser miktarda gerçek aromanın doğaya zarar vermyeceğini söylemek istedim ama üşendim.Sonuç olarak yaban orkidelerini korumak adına sahlebi protesto ettim ve ağzıma sürmüyorum. Ara sıra özlemiyor değilim gerçi...Ama kararlıyım: Devletin ilgili makamları yaban orkidelerini koruma altına alana ve bilinçli tarım politikaları oluşturana kadar içmeyeceğim!

Yiyecek-içecek bazında ilk protestom bu değil. Bir ara patates kızartmasını nedense protesto etmiş ve 1.5 sene ağzıma sürmemiştim.Sonra bir patates krizi patlak verdi. Güzelim patatesler depolarda çürümeye terkedildi, fiyatları yükseldi. Ben de eylemimden vazgeçtim çünkü göz göregöre tonlarcasının heder olmasına dayanamazdım.

Amerika Irak'a savaş açtığından beri Amerikan ürünlerini de protesto ediyorum.Gerek elektronik aletlerde, gerekse yiyecek-içecek maddelerinde ve giyeceklerde Amerikan ürünlerini tercih etmiyorum. Örneğin henüz hiçbir ülkeye savaş açmadığı için elektronikte Japonya'yı tek geçiyorum. Ortalığı ucuz ve kalitesiz mallarla doldurmuş olduğundan Çin'i de protesto etmem gerekir aslında.

Protesto eylemlerim etrafımdakileri de etkiliyor. Örneğin bir kedi maması firmasının hayvanlar üzerinde korkunç deneyler yaptığını öğrenince bu mamayı almayı kestim. Fakat arkası çorap söküğü gibi geldi ve pekçok firmanın aynı suçu işlediğini öğrendim. Şimdi kedilerimle bu canileri protesto ediyoruz. Onlar için zor oluyor çünkü deney yapmayan az sayıda firma var. Arada kuş-kelebek avlamalarına izin vermeli miyim diye düşünüyorum. Ama korkarım ki bu seferde kendi kendimi ve kedileri protesto edeceğim çünkü kuş ve böcek nüfusunun azalmasına katkımız olacak.

Geçen sene okuduğum kentte başımızı sokacak bir ev ararken ahırdan bozma dükkanlarında gözlerinde para hırsıyla bekleyen pekçok emlakçıyla muhatap olmuştuk. İstenen yüksek komisyonlar, danışıklı dövüş halindeki emlakçıların öğrenciyi sömürmeye hazır nazır bekleyen ev sahiplerinin önüne yem gibi atmaları sinir sistemimizi altüst etmişti. Ve arkadaşımla karar aldık: Emlakçıları protesto edecek ve sokak aralarında kendimiz ev arayacaktık. Yaptık da. Şu an oturduğumuz evi bize bulan kişi tanıdık olmasaydı, kampüste işlek bir yere çadır kurmuştuk şimdi. Fena da olmazdı hani, yol parası derdi olmayacaktı.

Ve korkuyorum...Bu gidişle evden çıkamayacağımdan, aç kalacağımdan, alışveriş yapamayacağımdan korkuyorum. Mahalle esnafı ve pazarcılarla aramı hoş tutmaya çalışıyorum. Günün birinde kafam bozulup onları da protesto edersem yalın ayak, başım kabak kalıkalıvereceğimden korkuyorum.