Uyuşukluk... Hırsız... Duman... S... Gel... (gelme)

Ve gitarın telleri titreşirken eli değdi elime... Göç başladı ! Ordular ayaklandı birden. Durun; yok bişey ! Şaka yaptık! titremedi bile ellerimiz... Öyle bir minibüste arkadan para uzatan elin önde oturan ele değdiği an gibi... Kişilerin hiçbir yeri yok bu hikayede. Sadece eller... onlar da birbirlerinden yana bir kaygı içinde bile değiller. Sadece o dokunuş... o bir saniye... bir sonsuz saniye... İşte o var ortada var olan. Ben bile yok sayamam. O dokunuş! Hayatın bir sırrı varmış gibi, sır dolu. Kibirli, umursamaz, apaçık. Duruyor işte hayatın tam ortasında. Sanki bir hayatım yokmuş gibi onsuz...
Ve kapı açıldı. Uyur uyanık düşlerin içinden, doğruldu yatakta.

- Yemek hazır !
- ...
- Hadi uyan artık. Kendine gel ! En sevdiğin çorbayı yaptım sana...
- Geliyorum... (ve maskelerim nerde? )

Hangi göç benim? Göçen hangi benim?