'' Gece çöktü '' dedi kýz, kendine... Yataðýnda oturmuþ, bir elinde sigarasý, diðerinde bir kalem, '' gece çöktü '' yazdý. Nedeni bilinmez bir hüznün içinden gerçekliðin acýtan karanlýðýna bakýyordu. Bu hüzündü belki onu bunca yýldýr -o- yapan. Ama sevmiyordu onu iþte. Kim sever ki hüznünü..

Bir masal kuþu kondu pencereye. Öyle rengarenk falan deðil. Çirkin hatta... Ama bir masaldan baþka yere yakýþmazdý yine de... Bakýþtýlar kýzla. Uçtu kuþ... Sanki hiçbir þey olmamýþ gibi devam etti kýz hüznüne kaldýðý yerden. Oysa ne kadar çok severdi masallarý, masalcýlarý... Hayalleri vardý peþinde koþtuðu, masallardan çalýntý. Ýnanamadý hiç yaþadýðý gerçekliðe. Ve gerçek olamayacak hayallerle dolu masallar, biliyordu bunu. Buydu belki de hüznün böylesine uzun misafirliði hayatýnda... Yine de bir masal onun olacaktý birgün, bir masal olacaktý, inanýyordu umutsuzca...

Kapýnýn önünden her geçene hayal daðýtýyordu.
'' Ýþte geldi, bana geldi. '' Oysa gelmiyordu kimse. Kimi beklediðini bile bilmiyordu. Niye beklediðini... Sevilmek deðildi hayali... sevmek hiç deðil... Doðduðundan beri eksik bir yaný vardý. Ne zaman sevinse içinde sýzlayan bir yer... Ne zaman üzülse gülümseyen... Hiç bir aný yaþayamýyordu öðretildiði gibi. Sanki istediði herþey olsa yine de mutsuzluktan ölecekti...

Ýþte böyle bir gece daha çöktü kýzýn üstüne...
Kendinden sýkýlsa da atamýyordu iþte bir kenara kendini. Bir gece daha çöktü... Gömülüp hayaline mutluluðunun, karýþtý geceye kýz... Ve bir hayal daha çöktü geceye...