Arada bir þehrin çöplüðüne gider; çöp yýðýnlarýný mücevher arar gibi karýþtýrýrdý Selami Bey.
Bir resmi dairede memurdu. Selam verip alaný çoktu. Öyle çok alýþmýþtý ki "Süleyman Bey" takdimine, bu ruh hali gizil bir mutluluk zýrhýyla kuþatýrdý onu.
Evlenmek aklýna geldiðinde yaþý kýrk küsürdü. Artýk beðeni çýtasýný yakýn bir haným bulamýyordu. Durum öyle deðilse de öyleymiþ gibi bir izlenim veriyordu.
Geçinemiyordu memur maaþýyla. "Selami Bey" olmak da ekmeðine bir gram eklemiyordu. Ehh, yine de bir saygýnlýk ölçüsünü vurguladýðý için hiç lüzumsuz da deðildi hani...
Kapalý yaþýyordu Selami Bey... Siyah Damatlýk takýmýný daha damat olamadan; giye giye siyahýný uçurduðundan artýk gri olarak kullanýyordu. Kapalýydý dedim ya; ceketinin bütün cepleri gizli düðümlerle mutlaka kapalý olurdu. Dairesindeki masasýnýn çekmeceleri kapalýydý. Hatta dosyalarý bile bot baðcýklarýyla baðlý tutuyordu.
Evinde de kapalýydý Süleyman Bey. Pencerelerini hiç açmazdý odalarýn. Hiç bir komþusu bir kez bile evine gitmemiþ, gidememiþtir. Hatta bir ara, bacasý tutuþmuþtu da ihbar üzerine gelen itfaiye erlerini evin içine sokmamýþtý. "Siz verin hortumun ucunu ben hallederim" demiþ onlara...
Yapayalnýz yaþýyordu kaç yýldýr. En son, annesini kaybettiðinde apar topar defnettirmiþ belediye görevlilerine.
Arada bir þehrin çöplüðüne gidip oradan helva kutularýný, çikolata kablarýný, parfüm þiþelerini iç çeplerine doldurarak eve getirirdi.
Bir sabah, karþý apartman penceresinden beline kadar sarkan bir haným, yan komþusuna þöyle seslenirken iþitti Selami Bey: "Vildaaaan gýýý! bak hele, bak hele... Ýþte o parfümden aldýydýn deðil mi gýý?.. Selami Bey'i perdenin arkasýnda, komþu hanýmlarý d inlerken yakalayan bu acemi öykücü, tuhaf bir yürek burkusuyla geçiverdi hýzlý adýmlarla oradan. Ama aklý oracýkta kaldý... Pencere pervazlarýnda, camlara dayalý duran helva kutusu, çikolata kabý ve parfüm þiþesinde...