Günlerden cuma
Ama hangi aydayım bilemiyorum
Tepeden tırnağa titriyorum
Sanırım yüreğimin en çetin
Kışını yaşıyorum

…Ve büyük bir yalnızlık gidenin ardından.
Ancak yağmurun ıslattığı bir pencerenin ardından bakınca görülebilecek kadar netti, o boş avluda boşlukta yatan cansız bedenin. Önce damla damla biriktiriyor, sonra dolu dolu yağdırıyordum ben de kendi penceremden aşağı yaşımı.
Kalabalığın içindeki yalnızlık gibiydim ben şimdi. Yüzüme, bedenime, ruhuma fırtına hırçınlığında rüzgarlar çarpıyor, tepeden tırnağa titriyor, beynimdeki her düşünce o fırtınada telaşla koşturuyordu.

Sanki nicedir heyecanla beklenen o meşhur oyun gelmiş gibiydi buralara. İnsanlar toplanmış, haykırışlarını alkış yapıyorlardı, son perdede yere düşen büyük oyuncuya yada benim uyuyan kahramanıma. Aslında o kadar güzel uyuyordun ki sen, son altı ayının sabahlarında olduğu gibi akşamcı bir delikanlı diriliğinde, içimden üzerine düşen dolu parçalarına aldırmadan yattığın o soğuk ve yeşil çatılı döşeğinde.

Kalk demek geliyordu içimden. Zaten içimden dudaklarıma kadar tırmanmayı başarabilse sözcükler, belki yetişecektim sana, belki “kızım” deyişini duyacaktım yeniden, belki bırakacaktın oyunu, uyanacaktın belki….

Dört yıl önce öğrendim dört yıl sonra böyle apansız uyuyacağını. Yüzündeki gamzeler bazen öyle derinleşirdi ki, anlam veremezdim doktorların çocuk ruhuma söyledikleri gerçeklere.

Senin her gülüşün, her sohbetin, her nasihatın, her “Kızım” deyişin bir çizik atardı yüreğime. Dört yıl bu çiziklerle dolaştım seninle beraber yoğun bakım ünitelerinde. Daha önce hiç fark etmediğim dediğim çok şey vardı seninle ilgili. Mesela koluna takılan serumları sayarken farkettim iğne oyasına benzeyen aşı izini ve gözlerinden kopup etrafına saçılan o yalvarır ifade sayesinde karar verdim gözlerimi senden aldığıma.
Sessiz ve sabaha çıkmayan bekleyişlerde öğrendim gizli kalmış her ayrıntını, tek tek ezberledim ve her birini farklı bir rafına koydum belleğimin.

Şimdi dünden daha zor gelecek bana sabahlara çıkmak. Ümitle beslediğim her soğukkanlı bekleyişin son perdesini artık merak etmeyeceğim. Kimse yokluğunun yarattığı kaç gün süreceği belli olmayan çetin kış gecelerimi bilmeyecek. Belki dünden daha yalnız hissedeceğim kendimi, yürümeye çalışırken yorgun yılların yıkıntıları arasında. Ama çaresizliğimin görünmeyen yüzüyle çıkacağım güçlüyü oynadığım her sahneye.

Belki seni her hatırladığımda, bir kerecik sesini duymak için çırpınacağım, dövüneceğim. Seni o kadar çok özleyeceğim ki belki, yanına gelmek, seninle birlikte ben de uyumak isteyeceğim o toprak kokulu yorganın altında.
Artık çok gereksiz gelecek bana giden sevgilinin ardından bir araya toplanan hüzün bulutları ve yağan yağmur. Öyle büyük bir fırtına yaşadım ki zaten, gelip geçici yağmurları hiç önemsemeyeceğim.

Oyunun son perdesi de bitmek üzere işte. Ve beklenen an geliyor. O büyük adam tüm hüzünlü bakışların ve sessiz yağmurların eşliğinde yere düşüyor.
Alkış tutuyor tüm yürekler tertemiz bedeninin üzerine her bir toprak atışında küreğin.

Ve perde hiç olmadığı kadar yavaş kapanıyor…

Görkem Kocabıyık-2004