Nasıl bir hayattır ki en acımasız bakışını fırlatır sana yaşanmaz kılar bedenini, kanatır ömrünü, çıkarıp atmak istersin bedeninden ruhunu...
Etrafında ne kadar yapmacık surat vardır inanmak istemezsin; hepsi yaşamak zorundadır senin gibi güvenmek istersin onlara; aldığın nefes, yattığın uyku, umutların, hayallerin hariç herşeyini paylaşmak istersin kendileriyle, hepsi kendi mutlu olmak ister oysa...
Yaşam bir çeşit rüzgardır aynı zamanda; umut denizinden esen...
Salınırsın rüzgarda; bırakırsın kendini dalgalı umut denizine, kıpırdamadan bakarsın gökyüzüne, yağar yağmur üzerine deniz seyrelir dilinde, tutulmayan sözler uçuşuyordur havada; yakalarsın birtanesini inandırmak istersin başkasına...
Sonra utanç duyarsın ödün verdiğin için doğrudan, uçup gitmiştir hep doğruyu şakıyan kanaryan sonunda azat etmişsindir onu...
Onlara benzemişsindir sonunda, umutlarını harcamışsındır bir bir...
Günden güne çöker aynadaki yüzün, bir yenisi eklenir ayna kırıklarına yüzündeki çizgilerden, dolaşa dolaşa dünyayı sığdırmışsındır odana, sıkılırsın bakmak istersin pencereden dostun yıldızlara, onlar asılmıştır gökyüzüne umarsızca kendilerine bakan binlerce çift göze aldırmadan, keşke, keşke dersin onların gözüyle bakabilsem dünyaya...
Aslında onları görmüyorsundur, göremediğin hayatın diğer gerçekleri gibi; sana söyledikleri yalan bir şarkıdır baktığın...
Öleceğini düşünürsün zaman zaman mutlu olursun,
toprak içeceksindir doya doya yaşama susamamak için...
Belki, belki tekrar geleceksin dünyaya, belki bir orman kuşunun ötüşünde var olacaksın; belki daha bir insan olacaksın, belki...