Küçükken pencerede;
Okuldan eve dönen çocukları izlerdim
Haftasonu onlarla oynayabileceğim günü düşünür
Hafta içi dört duvar arasında harcayabildiğim kadar harcardım enerjimi
Ve iple çekerdim pazar gününü
Ki o haftasonu adeta kozasından çıkmış bir kelebek gibi uçardım
Bir günlük ömrü olan
Ve tutunurdum sokaktaki özgürlüğe
Sımsıkı, küçüklükçe
Önümde yine odadaki tek pencere
İlk sırdaşım
Dünyayı tanıdığım
Düşüncelerimin ilk tezini yazdığım yer
Hayal alemimin gerçeğe dönüşmüş şekli
Ne güzeldi...
O kadar güzeldi ki tüm güzellikler okula gitmek kadardı sadece
Ve 1 yaş kadar yakındı
Büyümek kadar gerçek...
Evet gerçekti büyümek ve mecburendi o saatten sonra kendi kararlarını vermek
Biliyorum kalbindeyim pencerenin
Bende ise büyüyüp koyulaşmış ama yaşayan eski bir dem
Nasıl dönebilirim ki o geçmişe
Ya da yetermi o hayaller, doyurabilirmi bu yaşlı yürüyen bedenime
Hayat ne kadar da hırçın
Zaman ne kadar da deli
Siz hayatım boyunca terkedenler beni
Yaşayın, yaşadığınızı hissettirin
Ama görmeyeyim sizi
Dayanamam bir dahaki gidişinize