Uzaklarda bir yerlerde bir þehir vardý, adý aðlayan þehir idi. Aslýnda uzaklarda deðildi ama herkes öyle zannederdi. Ýsmiyle tezat olarak bu þehirdeki herkes çok mutluydu. Hava olmasý gerektiði gibi mavi, su olmasý gerektiði gibi berraktý. Aðaçlar her daim yeþil olur üstünden kuþlar eksik olmazdý. Sokaklarýnda müzikler yankýlanýr çocuklarýn neþeli cývýltýlarý herkesi eðlendirirdi. O zaman soracaksýnýz, neden burasýnýn adý aðlayan þehir idi? Cevap çok basit. Þehir ilk kurulduðunda kral burasýnýn adýnýn dünyaca bilinmesini istemiþti. Aðlayan þehir baþkent olacaktý muhteþem krallýðýn muhteþem baþkenti. Ýnþa sýrasýnda þehre bir yüz simasý verildi ve gözlerin olmasý gereken yerlere de iki kocaman þelale yaptýrýldý. Sular aktýðýnda tepeden bir noktadan bakarsanýz þehrin aðladýðýný görürdünüz. Krallýkla beraber aðlayan þehrin adý tüm dünyaya yayýldý, binlerce turist gelir gider olmuþtu. Bu tablo fýrsatçýlarýn gözünden elbette ki kaçmadý. Krallýðýn çöküþ dönemiyle birlikte þehir birçok açýdan saldýrýya maruz kaldý. Hýrsýzlar, yaðmacýlar, misyonerler, köle tüccarlarý. Artýk þehirde huzur kalmamýþtý insanlar akýn akýn baþka yerlere göç ediyor, aðlayan þehri aðlayarak arkalarýnda býrakýyorlardý. Ýþte hikâyemiz bu noktada baþlýyor Aðlayan þehrin Hikayesi.


Genç adam yavaþ ve sakin adýmlarla kaldýrýmdan ilerliyordu. Kapanan dükkanlarýn önünden geçerken kalbi bir hüzün saðanaðýyla doldu. Eskiden diye iç geçirdi Buralarda adým atacak yer zor bulunurdu, birde þimdi bak. Koca cadde bomboþtu, kendisinden hariç kaldýrýmdan yürüyen birde köpek vardý. Anlamlý anlamlý gözlerini Jadele dikmiþti, Genç adam yavaþça eðildi köpeði korkutmak istemiyordu. Ýþte dedi þehrini yalnýz býrakmayan bir yoldaþ. Köpek çok hoþuna gitmiþti Jadel’in, zaten artýk ona arkadaþlýk edecek kimse kalmamýþtý. O da köpekte teselli bulduðunu düþünüyordu. Her zamanki gibi þelalelerin oraya gidiyordu, orada garip bir huzur buluyordu, boþ kaldýðý her anda oraya çekildiðini hissediyordu ve bugün yanýnda bir arkadaþý vardý. Hýzlý adýmlarla köpekle beraber þelalelerin yanýna gitti.

Þelaleler beþ ayak çapýnda, yaklaþýk yirmi ayak yüksekliðindeydi. Ýkisi de yekpare beyaz kayalardan oyulmuþtu. Üzerleri kralýn sözleriyle kaplýydý en tepede ise kralýn kabartma figürü yer alýyordu. Jadel þelalelerden birine yaklaþtý ve okumaya baþladý. “Halkýmýn kralý oldum, halkým için yaptým ve bundan onur duyuyorum.” Bu kýsým jadel’in en sevdiði kýsýmdý. Krallarý her zaman halký gözetmiþ, onlarý ezmemiþ ve mutluluklarý için uðraþmýþtý. Þatafattan hoþlanmaz halktan biri gibi yaþardý, bu yüzden herkes kralý sever ve saygý duyardý. Ölümüyle yerine geçen oðlu ise kralýn aynadaki yansýmasýydý, her þeyiyle ters. Bütün krallýðý dört senede yerle bir etmeyi baþarmýþtý ve þimdi iþler bu haldeydi. Ýki hafta önce suikastçý bir kadýn tarafýndan öldürülmeden önce Aðlayan Þehir’den alýndan vergileri yüzde yüz arttýrmýþtý. Kimse ölümünün ardýndan aðýt yakmadý, bunu hak etmiþti.

Köpek jadel’in ayaklarýnýn dibin uzandý, sanki “hadi buradan gidelim” demek ister gibi bakýyordu. Usulca köpeðin kulaklarýný kaþýdý. “Tamam evlat birazdan gideceðiz.” Þelalelerin etrafýna daire oluþturacak þekilde dizilmiþ mermer oturaklardan birinin üstüne oturdu, köpek de arkasýndan ayaklarýnýn üstüne oturdu. “Evet, þirin köpek sana bir ad bulmamýz lazým.” “Senin bir önerin varmý” cevap bekler gibi köpeði süzdü “Demek yok o halde iþi bana býrakýyorsun demektir.” “Senin adýn Mar-Akel (Kýzgýn ruh)olsun. Ama ben sana kýsaca Akel diyeceðim bundan gücenmezsin deðimli?” “Deliriyorum galiba ama boþ ver bu iyi bir delilik.” Anlamlý anlamlý sýrýttý. Ayaða kalktý hava kararmak üzereydi, geldiði boþ yoldan boþ evine gitmek için parke taþý döþeli kýrmýzý kaldýrýmlardan ilerlemeye baþladý loþ caddede.



     Yürürken içine bir sýzý çöreklendi, ihtiyatla eli kýlýcýna gitti, kabzayý kavramak anlýk da olsa bir rahatlýk saðlamýþtý Jadele. Elini kýlýcýnda çekmedi, boþ kalan elinde bir ýslaklýk hissetti, baþýný aniden çevirdi, akel burnunu parmaklarýna dayamýþ kokluyordu. Yüreðindeki tüm korkular özgür güvercinler misali uçup gitti gecenin karanlýðýna. Köpeðin yumuþak boynunu okþadý, eðildi ve kulaklarýna bir þeyler fýsýldadý, karþýlýðýnda ise bir havlama aldý sadece. “Hadi gidelim” der gibi köpek önden yürümeye baþladý, evinin olduðu sokaða gelince jadel ihtiyatla etrafa göz gezdirdi, bu günler tehlikeli günlerdi evinde bile olsan. Etrafta herhangi bir þüpheli durumla karþýlaþmayýnca bahçe kapýsýnda içeri girdi, ev bir zamanlar zengin bir deri tüccarýnýn eviydi, ikinci krallýk döneminde sahibi, olacaklarý erken görmüþ ve aðlayan þehri terk etmiþti, o günden beride ev Jadel’in kullanýmýna açýlmýþtý. Doðruca evin kilerine yöneldi, hiç aç deðildi ama aldýðý eðitim gereði vücudunu beslemesi gerekliydi, üstelik köpekte vardý. Hafif bir atýþtýrmadan sonra yeniden bahçeye yöneldi, aklýnda bir sürü sorun vardý ve çok azýnýn cevabý ayný yerdeydi. “Hayat, bazen zor þartlarda zor görevleri yerine getirmektir” derdi eðitmeni, o zamanlar bu cümleden bir þey anlamazdý jadel, artýk anlýyordu.

           Kocaman bir çýnar aðacýnýn altýna yerden fazla yüksek olmayan sade, güzel bir divan
vardý. Minderlerle kaplanmýþ, yazýn güneþi gölgeleyen kýþýn yaðmura geçit vermeyen kocaman bu çýnar aðacýnýn altýna itinayla yerleþtirilmiþti. Baðlý uzun saçlarýný açan jadel divana her zaman yatýðý gibi sýrt üstü uzandý. Yýldýzlarý izlemeyi severdi, ama hatýralar bu gün ona rahat vermiyordu. Fazla uzun olmayan ince yapýlý bir adam geldi gözlerine, iki elinde iki kýlýç önündeki çocuða nasýl kýlýç savurmasý gerektiðini öðretiyordu. Çocuk hareketi her yanlýþ yaptýðýnda kýlýcýn yanýyla bir ödüle maruz kalýyordu, jadelin yüzüne bir gülümseme geldi. Keskini þahin gibi bakan iki göz gözlerine kenetlendi, “pes etmeyeceksin jadel” emir sert ve açýktý, onbir sene boyunca neredeyse bu sözü duymadýðý bir gün bile yoktu, artýk gülümseme iyice yayýlmýþtý ince hatlý suratýna. “Mar-Alkaja usta, senin eðitiminle iyi bir silah ustasý oldum.” “Beni burada býrakmanýn amacýný anlamýyorum ama seni hayal kýrýklýðýna uðratmayacaðýma emin olabilirsin.” Kýlýcýný divanýn yanýna, acil durumlarda kolayca ulaþabileceði bir yere koydu, hayallere dalmadan önce akelin kulaklarýný hafifçe çekiþtirdi ve gözlerini uçsuz bucaksýz rüyalar ormanýna kapadý.

     Küçük bacaklar elbette koþmak için elveriþli deðildi ama o daha altý yaþýndaydý ve peþindekiler ise sekiz. Bu adil bir kavga deðildi ama bu günlerde adil olan ne kalmýþtý ki. Küçük çocuk parkýn çitlerinde durmak zorunda kaldý, atlayamayacaðý kadar yüksektiler, hemen iki metre ötesine diðer üç çocuk durdu. Bakýþlarý pek dost canlýsý deðildi, “beni rahat býrakýn” diye baðýrdý ince sesiyle, karþýlýðýnda ise dahada vahþileþen sýrýtýþlar almýþtý. Sarý saçlý çocuk ani hareket ederek jadelin yüzüne bir yumruk patlattý, sersemleyen ve ne olduðunu anlayamayan jadel karnýna gelen ikinci yumrukla nefesi kesilerek yere yýðýldý. “ Ne o sersem bizimle alay ederken bu kadar aciz görünmüyordun.” Yanýndakileri dürttü ve hepsi birden bir kahkaha patlattý. Jadel fazla sinirlenmemiþti, yaptýðý hareketin sonuncu biliyordu, zaten bu yüzden yapmýþtý. Yerde fazla uzun olmayan düz bir dal gördü, fazla acele etmemeliydi, dalý almadan görülürse çok fena dayak yerdi, alamasa da yiyecekti ama alýrsa bir þansý olabilirdi. Çocuklar birbirine bakýp gülerken jadel þimþek gibi fýrlayarak dalý aldý ve ayaða kalktý, þýmarýk veletler bir dala baktýlar bir jadele ama hiç etkilenmemiþlerdi ve kahkalarýnýn dozajý iki kat daha arttý. Ýlerde, parkýn kenarýnda iki keskin göz onlarý izliyordu, çocuðun dal parçasýný alýþý dikkatini çekmiþti. Çocuklarýn bilmediði bir þey vardý, jadel daha önce kýlýçla kavga eden çok adam görmüþtü ve oldukça zekiydi. Yine sarýþýn çocuk öne atýldý sert bir yumruk atma niyetindeydi, tam jadelin burnuna vurmak üzereyken ayaklarýndaki acýyla yere kapaklandý, jadel ayaða kalktý kafasýna bir sopa darbesi daha indirdi þimdi diðeri der gibi çocuklara baktý. Yaþýtlarýna göre iri yarý olan çocuk bir adým öne attý, cüssesine güvendiði açýkça ortadaydý, jadel muzipçe sýrýttý bu tipler pek akýllý olmazdý. Ýri çocukta arkadaþý gibi ileri fýrladý küçücük bir çocuðun deðneðinden ne olabilirdi ki. Yumruk atacakken sertçe durdu ve jadele alttan bir tekme savurdu, hazýrlýksýz yakalanan ufaklýk acýyla yere savruldu. Zorba çocuk yerde yatan sarýþýn oðlana bakarak sýrýttý, jadel hemen ayaða kalktý, sopayý kavgalarda gördüðü adamlar gibi yanýnda hafif öne doðru tutuyordu. Diðer çocuk “yinemi” dergibi bakýyordu jadele, ufaklýðýn iyice sersemlediðini düþünüyordu haksýzda sayýlmazdý. Jadel ayakta dahi zor duruyordu, aldýðý darbeler minik cüssesini sarsmýþtý ama pes etmeyecekti. Ýri çocuk ilerledi jadelin önünde durdu, sað elini yumruk yaptý sýska veledin suratýna son bir darbe indirecekti. Güçlü bir el elini yakaladý, “ Bu kavga pek adil görünmüyor ha” çocuk ince ama emredici sese döndü ve þahin gibi keski iki gözle karþýlaþtý, ses emretti “þimdi defolun buradan.” Jadel kurtulduðuna inanamazmýþ gibi adama baka kaldý, bugün onun hayallerinin gerçekleþme günüydü.