Onun ellerine tutunamamak.. Yüksek bir tepeden aşağı doğru sanki tüm geçmişini sorgular gibi hızla yuvarlanmak.. Ağlamak..ağlamak..ama hiç sesini duyuramamak.. Yazarın dediği gibi ‘bütünüyle unutulmak.’ Büyük bir göl kıyısında tek başınalığı sonuna dek hissetmek.. Muhteşem bir güzelliğin karşısında sessiz kalmak.. Tek başına kalmak için uğraşmaktan yorulmak. Bunların hepsi de ayrı ayrı kötü birer düş.. Ama düşlerin en kötüsü gerçek insan yüzleri ve bu yüzler karşısında sessiz birer savaşçı olmak mecburiyeti...
Kısacası hayatın ve hayatı hep mutlu yaşayamıyor olmanın gerçeği...
İstenileni almak ne kadar zorsa istenileni bulmak daha da zor. Bu noktada iyi bir düşten yardım alası geliyor insanın. İyi düşteki ak sakallı dedelerden en doğru yolu duymak istiyor. Oysa en doğru nedir aslında? Kendi doğrularımızı ne kadar savunabiliyoruz? Hata yapmamak için seçimler de gecikiyor çoğu zaman, yanlış bir yola sapmamak için yol ağzında saplanıp kalıyoruz. Oysa kötü yollar görülmeden iyiler nasıl anlaşılacak, ya da çok fazla düşünmeden, sadece ruhunuzun sesini dinleyerek gireceğiniz yolun aslında en doğrusu olmadığını kim bilebilir?
Hayatımız seçimlerle, doğrularla, iyi ve kötü düşlerle gelip geçiyor. Ve biz hep iyi düşlerin peşinden koşarak, kötüleri ise gözardı ederek yaşayıp gidiyoruz. Ancak şu da bir gerçek ki kötüler olmasa iyiler asla seçilemezdi.