Karanlýðýða Mektup

Kendimi özledim biliyo musun? Özlediðim sadece kendim deðil, bir de sonu gelmez bakýþlardaki anlamsýz hüzünleri.Yani seni...

Uzun zamandýr unuttuðum bir dilden konuþtun benimle.Kendine dil olarak sessizliði seçtin. Her yerde konuþabilen sessizliði...Sen konuþtukça ben ipi kopmuþ bir tesbih gibi daðýldým hüzünlere.Geçmiþim sarý ve soluk fotoðraflarýný bir çocuk tedirginliðiyle topladým ýslanmalarýna aldýrmadan. Ruhuma günlerdir yaðmur yaðýyor mevsimsiz. Ben resimdim, sen nokta, ben zamandým sen saat sesi.
Artýk eve dönüyorum. Göðsümde hiç gül olamayacak bir goncayý, çocuk tedirginliðiyle taþýyarak, merdivenlerden iniyoum karanlýða.Alkýþ sesleri ýþýðý doðuruyor.Ama ben hiçbir yere ait olamayan bir oyuncunungizli kederini oynuyorum. Karanlýðýn gözlerine bakarak haykýrýyorum.Görebildiðim tek þey karanlýk, elimde kalan tek þey de alkýþ sesleri...