Vehimler’in Bir Yalnýzlýk Gecesi

(Necip Fazýl’a saygý ve selamlarla...)

Yalnýzlýk öyle canlara hasretlik deðil, öyle Orhan Veli’nin dediði gibi, ‘...koþmak aynalara bir cana hasret...’ de deðil. Bizimkisi baþka. Biz Vehimleriz, belki hiç öylesi bir yalnýzlýk yaþamadýk da ondan bilmeyiz. Belki öylesi de vardýr kim bilir. Bizim yalnýzlýðýmýz, bir yaðmur tanesinin Tuzluçayýr’ýn asfaltýndaki çukurda oluþmuþ su birikintisine düþmesinin her bir anýný tek baþýna izlemek cinsindendir. Esasen onunki de bizimkinin bahaneli halidir. Canmýþ, cinmiþ bunlar bahane. Bunlar o koca aðýzlý yalnýzlýða yemdir. Ama pek tatmin olmaz bunlarla; bu da biline. Ne mi tatmin eder? Bilmeyiz. Bilsek, biz Vehimler hiç yalnýz kalýr mýyýz?
Yalnýzlýk, çocukluða hasretlikten öte, çocukluðun pervasýzlýðýna özlemdir.
Yalnýzlýk, insaný yalnýzken ya da kalabalýktaki onsuz yalnýzlarda insaný bir anda beyninden sorgusuz sualsiz, bir anda diyorum ya iþte, bir anda vuran soðuk çok soðuk, ürpertici desem deðil, irkiltici desem deðil, bunaltýcý desem de deðil; insanýn göðsüne oturan gökyüzüdür. Oksijeni, bütün renkleri, kokusu alýnmýþ tekdüze monoton bir gökyüzü...
     Ýnsanýn beynini saran bir þeydir. Jüpiter’in, Venüs’ünki gibi mi? Zannetmem. Kasket gibi mi? Öylesi de deðil be. Ýstanbullu bir kadýnýn betimlemesi gibi, al havasý alýnmýþ bir akvaryumu, ters çevir koy baþýna; benzedin mi babaannemize. Böylesi iþte. Zaten babaannemizde kimilerine göre yalnýzlar cennetinde.
Ýþte yalnýzlýk tüm bu rüküþlüklerin, olmazlýklarýn, olmuþluðudur. Böyle hallerde hissettirir adamý, saniyenin ummanda bir katre kadar bir zamanýnda. Red Kit’tir yalnýzlýk. Ama ne o kadar sempatik, ne o kadar çocuksu. Bir anda çeker vurur adamý. Öyleki her bir harfinin bile suya düþmüþ aksini yalnýzlýk vurmuþ sanýrsýn. Tuzluçayýr’ýn asfaltýndaki çukurda oluþmuþ su birikintisine düþmüþ her bir “Yalnýzlýk” harfini yalnýzlýk vurmuþ sanýrsýn. Yani öylesine soðuk, öylesine demir.




Erol Özel
Eylül/2005