YABANIL TAYLAR GÝBÝYÝZ

     Yaðmur altýnda,sýrtýný yaðmurun iri tanelerine teslim etmiþ,dalgýn,þikayetsiz yabanýl taylar gibiyiz.Rastlamýþsýnýzdýr:yaðmur yaðdýðý zaman yabani hayvanlar arkalarýný yaðmura dönerek geviþ getirirler.Yaðmur saatlerce yaðsa da onlar, tevekkül edip hayatýný tanrýnýn yazdýðý kadere býrakmýþ bir dindar gibi, öylece yaðmurun sonunu beklerler.Uzaktan bakýldýðýnda þiddetle yaðan yaðmurdan keyif aldýklarý sanýlan bu yabanýl hayvanlar gibiyiz.
     
Tepkisiz,birilerine,bir þeylere dur diyemeyecek kadar duyarsýzýz.

Çalýþtýðýmýz kurumda,baþka bir kurumda,yolda,otobüs duraklarýnda,alýþveriþ merkezlerinde,sýnýflarda sesini çoktan kaybetmiþ ikinci sýnýf bir sanatçý gibi sessiziz.

Birilerinin, adýna “durun” demesini bekleyen milyonlarca insandan oluþmuþ bir kitleden baþka bir þey deðiliz.Tepki verilmesi gereken bir anda, gözlerimiz yere çivilenip kalýrken,kulaklarýmýz arkamýzdan bir sesin yükselmesini bekliyor.Herkes o sesi bekliyor ama o ses,dipsiz bir kuyuya düþürülmüþ deðerli bir hediye gibi,bir daha hiç görünmüyor.Zaman geçiyor,bizi rahatsýz etmesi gereken tüm haksýzlýklar iri yaðmur taneleri gibi sýrtýmýza vuruyor ve biz bu vuruþtan rahatsýz olmuyoruz,bir an önce haksýzlýklarýn dinmesini bekliyor, kendimizi güvende hissedeceðimiz uðraþlara býrakýyoruz.

Geçenlerde,insanýn içinde panik atak geçirmemek için kendini zor tuttuðu bir belediye otobüsünde,yüzümü camýn saðlamlýðýna dayamýþ giderken, kulaklarý týrmalayan bir sesle irkildim.Biletçi adam,oturduðu koltuktan insanlardan para alýp, insanlara para vermenin sesine kattýðý güven duygusuyla,kafasýnda köylü þapkasý,orta yaþlara çoktan veda etmiþ,yüzü çizgilerle kat kat olmuþ yaþlý bir adama baðýrýyordu.Yaþlý adam iyi bir niyetle biletçiye bir þeyler anlatmaya çalýþýyordu ama yaþlýlýðýn ayný zamanda güçsüzlük olduðunu bilen biletçi yaþlý adama söz hakký bile vermiyordu.
“Parayý bozuk ver!” demiþ biletçi.Yaþlý adam da, “Bozuðum yok.” demiþ.”O zaman bozdur öyle bin!” demiþ biletçi.O da .”O zaman sen de kasanda bozuk bulundur.” demiþ.Bu lafý duyan biletçi vermiþ veriþtirmiþ yaþlý adama.
Düþündüm,kim haklý diye.Yaþlý adam haklýydý.Ama maalesef biletçi güçlüydü.

Sonra otobüsü týklým týklým dolduran insan kalabalýðýna baktým.Hepsi kulaklarýnda yankýlanan bu haksýzlýða sýrtýný dönmüþ,zamanýn biran önce bu haksýzlýðý küllemesini bekliyorlardý.Hepsi sýrtýný yaðmura vermiþ,dalgýn yaban taylarý gibiydi.Kimseden ses çýkmýyordu.Yaþlý adam titrek sesiyle bir þeyler mýrýldanarak kendi kendini teselli ediyordu.

Yavaþça ayaða katlým.Yaþlý adamýn yanýna gittim.Elimi, çok eskilerden kalma sadýk bir dost gibi yaþlý adamýn sýrtýna koydum.”Sen haklýsýn amca.”dedim.Adam, etrafý harelenmiþ gözleriyle bana baktý.Kýzgýn bakýþlarý tanýdýk birini görmüþ gibi sevinip küçüldü.Sonra benim ne yapmaya çalýþtýðýmý anlamaya çalýþan biletçiye baktým.Herkesin duyacaðý bir sesle,”Sana acýyorum.”dedim.Tesadüf ki otobüs tanýmadýðým bir durakta durdu ve ben nerde indiðimi bilmeden indim.Biletçi belki de hayatýnda hiç rastlamadýðý bu sözle þaþýrmýþ arkamdan bakýyordu.Yaðmur henüz dinmemiþti.Yabanýl taylar sadece göz altýndan bakmýþlardý bana o kadar.
Ýlyas Orkun Karabuða 22.10.05