KÖR YANSIMA
Senin kör olduğunu bilerek bugün senden yapmak istemeyeceğin birçok şey istemiştim.
Ağlatmıştım ağlamıştım senin sevgin için benim sevgim için. Bana kızma tek suçlu biz değil
dik. Suçlular oralarda buralarda belki de bizim yerimize başkalarını düşünerek geçiriyordu kal
an günlerin sonlarında…
Evet sen kör olduğunu bilerek yapmıştın resmimin çıplak olarak hafızanda belirmesini
ama sende hafıza yoktu. Senin görebilecek bir tek rüyan bile yoktu belki de benden sonra olan
zamanlarında.
Suçluların mizacını anlayabilir misin? Bana hayatımda ilk kez elmas göstermişlerdi. Ne olduğunu anlatamam sana kendini çok kötü hissedersin. Ama şunu öğrenmiştim. Diğer yüzleri
insancıl olmayan maddesel dünya’ya ait olan. Yani kötü düşüncelerimi görmüştüm elmasın o
parçalar içindeki yüzünde meğer biz ne kadar çok ayna’ya bakıyormuşuz. Ben suçluyum bana
bunu o parçalı yüz öğretmişti.
Duygular nasıl incitilir bilir misin? Sen tabi nereden bileceksen benim çıplak resmimi hafızanda kör olduğunu bilerek canlandırıyordun. Anlatıyorum boya takımlarını bırakma elinden.
Gerçekten de tek suçlu bizler değildik. Suçlu belki bir insan belki bir sahil kıyısı ya da bir maddeydi.Ama sen bu portre’yi başladığında ben bu hataları sona erdirmek isteyecektim.
O portre ki belki de bizim aşkımızın son sayfalarıydı.
Duygular nasıl incitilir bilir misin? Nereden bileceksin son sayfamızı yaşıyoruz. Şimdi
eline sadece kara bir kalem almalısın ve ben aldatıldım yazmalısın. Ne olur ağlama! Bu eski
bir yaprağın son cümleleri olarak kalmalı.
Senin kör olduğunu bilerek bugün senden yapmak istemeyeceğin birçok şey istemiştim.
Beni karşılıksız olarak sevmeni bunun karşılığında da sadece hüzün’ü hak etmeni sağlamıştım
Portre de ki cümlelerde aşkı aramıştım. Ama ben de karşılığımı kör olduğumu öğrenerek almış biriyim.
Ben suçluyum seni hiçbir zaman sevmedim.