Kýþ kendini iyiden iyiye hissettiriyor þu günlerde.Hava buz gibi.Galiba ayný anda ruhumun kýþýný da yaþýyorum belki de bundan böyle düþünmem.Her kýþ günü böyle oluveririm ben.Kendimi kalabalýkta dýþlanmýþ, yalnýz kalmýþ biri gibi hissederim.
Oysa anneannemden yadigar sandýðýn üzerindeki iþlemeli örtüye çay döküp ondan iþittiðim azarý düþünür onu ne kadar çok özlediðimi anýmsarým.Yada annemin portakal reçellerini, babamla yaptýðýmýz gizli anlaþmalarý hatýrlamak yeterli olurdu her seferinde.Sanýrým kýþ günlerinde hele ki sabahlarý kýzarmýþ ekmek kokusunu, ailemi özlediðimi bir kere daha anlýyorum.
Kapý çalýnacak içeriye hepberaber girip beni uykumun en güzel yerinde kaldýrývereceklermiþ gibi geliyor.Onlarla konuþmayalý tam 52 saat olacak.Pek uzakta da sayýlmazlar.Bir üst katýmda oturduklarýný ve ayný zamanda komþum olduklarýný bilmem söylemeli miyim:)
Sevdiklerini özlemek için uzakta olmalarý gerekmiyor.Bir sokak ötede de olsalar, üst katta da olsalar, baþka bir þehirde de olsalar ben onalarý hep özleyeceðim.Ama annem bunlarý duymasa iyi olur.Yanlarýnda kalmam için bu kadar gözyaþý döktükten sonra ancak bu kadar uzaða gidebildim.
Mmm.Apartman yaprak dolmasý kokuyor.Bu kokuyu nerede olsa tanýrým.Birazdan getirir.Hem çok sevdiðimden, hem de kontrol için.Evin ne halde olduðuna bakacak aklýnca.Daha önceleri de dediðim gibi bu hafta sonlarý evde kalmak bana iyi gelmiyor. Yani onlarý çok ama çok seviyorum.Ve özlemem de iyi oluyor hani.

O yüzden biraz daha uzaða gitsem mi acaba?**