Ahmet 18 yaþýnda evin tek oðlu olan bir gençti. Kahverengi saçlý, zeytin gibi siyah gözlü, orta boyluydu. Arkadaþlarý tarafýndan çok sevilirdi. Yakýþýklý olduðu halde hiçbir zaman arkadaþlarýna hava atmaz çok kýz peþinden koþtuðu halde hiçbirine yüz vermezdi. Çünkü onun çok deðerli zamaný vardi. Kýzlarla gezip tozmayý her zaman yapabilirdi.
Akþam erkenden yatmaya gitti. Bu saatte yatmaya alýþmak için bir hafta boyunca bu saate yatmaya dikkat etmiþti. Ama yine de uyuyamýyordu bir türlü. Bu kadar süre boyunca çalýþmýþ, her türlü fedakarlýðý yapmýþtý. Yalnýz kendisi deðil ailece büyük fedakarlýklar yapmýþlardý. Babasý iki yýl boyunca dershaneye göndermiþ annesi istediði her þeyi yapmýþtý Ahmet için. Hatta bir keresinde babasýndan ýsrarla istediði bilgisayarý babasý almayýnca annesi onlardan habersiz biriktirdiði parasýyla istediði bilgisayarýn bir üst modelini almýþtý. Ne kadar sevinmiþti o zaman. Annesine sýký sýký sarýlýp kulaðýna bunun karþýlýðýný ödeyeceðim diye fýsýldamýþtý. Tabi ki babasýna da büyük bir teþekkür borçluydu. Herkesin babasý göndermazdi öyle iki sene üst üste dershaneye.
Tam anlamýyla çalýþmaya baþlayalý iki sene olmuþtu bu büyük sýnava. Ýyi de çalýþmýþtý. En azýndan kendisi öyle düþünüyordu. Hafta sonlarý normal derslere giriyordu dershanede. Hafta içi etütleri de sayarsak toplam 50 saat ders yapýyordu. Bu, haftada 50 saatin amacý 3 saatlik derste baþarýlý olabilmekti. Ya da hayatýný garantiye almak. Ona ne denirse iþte. Ama sýnavda baþarýlý olmakla bitmiyordu iþ. Kazandýðýn üniversiteyi baþarýyla bitirmesi gerekiyordu ki iþ bulabilsin. Yoksa üniversite bittiðinde de iþ bulabilmek için müthiþ bir çaba gerekiyordu. Ýstediðin meslek özel alanda ise mutlaka yüksek bir mevkide tanýdýðýn olmalýydý. Torpilsiz kolay kolay iþe almazlardý adamý. Senin üniversite mezunu olman bir þey deðiþtirmezdi. Sen buraya kadar gelmek için ne kadar emek verdin, ne kadar çalýþtýn hiç ama hiç önemli deðildi. Adam kendi iþine bakýyordu. Ama iþ bulamayanda yok deðildi ya. Tabi ki vardý. Ahmet de bunlardan biri olmak istiyordu. Ama mesleðin özel alanda ise yine tehlike vardý. Sürekli iþten çýkarýlma korkusuyla yani diken üstünde yaþayacaktýn.
Hayat zordu be. Bu öss de bir þey miydi? Sadece büyük bir zincirin halkalarýndan biriydi. Bunun ötesinde daha ne kadar zorluklar vardý. Diyelim ki öss yi kazanmýþ, üniversiteyi bitirmiþ ve iþe baþlamýþtý Ahmet. Þimdiki derdi hoþlandýðý kýzla evlenmekti. Bunun için maddi, manevi birikime ihtiyacý vardý Ahmet' in. Her þeyin zor olduðu bu devirde öyle kolay kolay kýz verecek deðillerdi ya. Hadi evlendi diyelim, bu seferde çocuk derdi olacaktý. Hadi küçükken fazla yük olmazdý ama büyüdükçe masrafý da artacaktý. Birde yaþlýlýk derdi vardý. Yaþlandýðýnda kimseye muhtaç kalmak istemiyorsan kenarda iyi bir birikimin olmalýydý. Yoksa muhtaç kalmaktan da kötü bir durumda kalabilirdin.
Ama Ahmet daha bunlarý düþünecek kadar büyümemiþti. Onun þimdilik bir tek amacý vardý. Öss.
Deneme sýnavlarýnda bugüne kadar genellikle iyi sonuçlar almýþtý. Kötü sonuçlar aldýðýnda hiçbir zaman karamsarlýða düþmemiþ daha çok çalýþýp hatalarýný düzeltmeyle uðraþmýþtý. Çok fedakarlýk yapmýþtý. Sevdiði her þeyden. Sevdiði kýzdan, sevdiði dizilerden, futbol oynamaktan... Her þeyden. Tüm bunlarý düþünürken nihayet uyuyakalmýþtý. Çok güzel bir rüya görüyordu. Sýnavdan yaþasýn baba diyerek çýkýyordu. Amacýma ulaþtým diye seviniyordu ki uyandý. Biraz hayal kýrýklýðýna uðradý. Kendine gelince saate baktý ve þaþýrdý. Her þey bitmiþti. Tüm o emekler, fedakarlýklar her þey. Annesine çýðlýklarla seslendi. Böyle bir günde nasýl uyuyakalmýþlardý. Annesi kalktý ve heyecanla saatine baktý. " Ne oldu oðlum" dedi. " Bu saatte niye uyandýrdýn" . Ahmet hemen saatine baktý ve içini büyük bir rahatlýk kapladý. Birden her þeyin bittiðini sanmýþtý. O heyecanla saatin akreple yelkovan ibresini þaþýrmýþtý. Biraz daha oyalandýktan sonra banyosunu yaptý. Kahvaltýsýný da yaptýktan sonra gerekli kaðýtlarý alýp annesiyle kucaklaþtý ve babasýyla birlikte sýnav yeri olan Marmara Üniversite' si Ýletiþim Fakültesi' nin yolunu tuttu. Sýnava yarým saat varken sýnav yerinin ordaydýlar. Babasý baþarýlar diledikten sonra sýnav salonuna gitti. Çok heyecanlýydý. Bildiði bütün dualarý okudu ve sýnav baþladý. Sýnavdan çýktýðý zaman sevinçle babasýný buldu. Sýnavý çok iyi geçtiðini ve büyük bir aksilik olmazsa sýnavý kazanacaðýný babasýna söyledi....
Sýnavdan bir buçuk ay sonraydý. Yarýn sonuçlar internet üzerinden açýklanacaktý. Akþam geç saatte yattýðý halde uyuyamadý Ahmet. Sabah erkenden bilgisayarý açtý ve MEB' in internet sayfasýna girdi. Heyecandan kalbi fýrlayacaktý. Kimlik numarasýný girdi. Ýþte en zor an gelmiþti. Saniyeler geçmek bilmiyordu. Acaba kazanabilecek miydi. Bunca yýl sýnava hazýrlanmýþ, sýnava girmiþ ve bitirmiþti. Þimdi ise sonuçlarý bekliyordu. Ne zor þeymiþ bu beklemek diye düþünüyordu. Halbuki hayatta ne kadar çok bekleyecekti bazý þeyler için. Ve nihayet sonuçlar ekranda belirdi. Evet olmuþtu iþte. Kazanmýþtý. Annesine, babasýna seslendi. Kazandým, kazandým diye baðýrýyordu. Evet kazanmýþtý. O akþam kazanmanýn þerefine ailece yemeðe gittiler.
Hayat yolunda önemli bir adým atmýþtý Ahmet. Þimdilik ileriye daha iyimser bakabilecekti. Keþke herkes Ahmet gibi olabilseydi keþke. Ama çok az kiþi hayat yolunda bu önemli adýmý atabiliyordu. Þimdi Ahmet için hiçbir þey bitmemiþ aksine her þey yeni baþlýyordu.