Bugün gözlerinde ne vardıysa ; gözlerimdendi ...
Biz konuşamasak ta onlar konuştu .
" gidiyorum " dedi gözlerim ,
" gitme " dedi gözlerin .
" Biliyorduk ya ... " dediler .
Sustular .

Hani hiç üzülmeyecektik te bir damla yaş düşüverdi sessizce ama nehir gibi güçlücesine .
Sustuk o an sustuk ikimizde ...

Korkmuştuk belki korkacaktık bizsiz kalmak var diye
Yine de gidecekti ikimizden biri sakince ...
Giden ben , kalanda sen .

Bir Mart günü yazmıştım uzun uzun sana
Gitmek ne demek kalmak ne demek diye
Suya bakmış ve geleceği görmüş bir falcı gibicesine
Oysa insanın sınırlarına takılıydım falcı değil
Biliyordum geçemeyip o sınırı kendimi asacağımı
Gitmek güzeldi de kalmak değildi .


Bazen ben bazen sen kalıyordun
Bir günde kaç kere gidiş kaç kere kalış
Kaç değişik acı kaç yitiriliş

Kalan ben oluyordum o zamanlar daha da çok
Anlatmıştım işte bu küçücük gidişlerden ve kalışlardan yola çıkarak anlatmıştım

Sokaklardaydım dansediyordum
Ben gitmiştim ya ben şanslıydım
Bekleyecektin beni dönecektim .

Ne gitmek eskisi gibiydi bu kez ne de kalmak
" Beklemez belki ... " ,"Dönmez belki hiç..."
dedi gözlerimiz.
Sustular

Uzun bir yolculuk olacaktı bu kez
Cevaplarımızı bulmak için çıkılan
Gözlerimiz biliyordu belki , belki ellerimiz de ...

" Biz var mıyız ? " acaba demiştik
Varsak ta yoksak ta biliyorduk ki
Biz bizi seviyorduk ve yolculuğumuzu ...
Ve cevaplarımızı verdiğimizde de
Zamanı istediğimiz gibi taşıyacağımızı...