kelam ehli susunca şom ağıza iş düşer
hayın bir gülüş ile diller gonuşur ula
aş dediğin bir sözdür şair elinde pişer
kağıt kalem olunca eller gonuşur ula...

yaban sokaklar sonu kuytu bir aldanıştır
umutlar kesilince boşluklara kanıştır
laf ola beri gele alev alev yanıştır
köz olmuş sözün bağı küller gonuşur ula...

diken tarlası gibi sözün çıkış zamanı
dudak kuru olunca ıslakla söyler anı
ağaç inlese bile kara toprak mekanı
yaprakları dökülmüş dallar gonuşur ula...

hele devran bir döne söz ehline verile
hele divan kurula gül bağından derile
kılıç kınından çıka ok yayından gerile
ırmaklar çağlamazsa sallar gonuşur ula...

yiğit sözü bir söyler güm güm inlesin meydan
yiğit dile gelince dursun dinlesin meydan
yiğit köşkü yürektir varsın çınlasın meydan
türkü saza dokunur teller konuşur ula...


15 / 03 / 2006 - Kartal