bir melek müjdesi uçurursun
gökyüzüne
içinin cam kulelerinden.
kýrýlgan,
nahif.
kanadýnda yaðmurlar taþýyan
bir leylek fýrtýnasý geçer,
gözlerinin hüzün mevsiminden.
tutar yollara vurursun kendini
tüm þaþkýnlýðýn üstünde,
tüm acemiliðin,
yaðmurda çiçeklere su verirsin;
acýlar biriktirdiðin kentin
nehirlerinden.
giderek baþkalaþýrsýn
tutulduðun ayandonda.
ismini unutursun çiçeklerin,
sokaklarýn adýný,
bildiðin bütün þarkýlarý,
unutursun.
durup hayata bakarsýn
içine çekildiðin bir nihilist kuyunun
derinliðinden.
her köþebaþýnda bu þehrin,
gölgen karþýlar seni.
her sokakta yankýlanýr ayak sesin,
senin deðildir aynada gördüðün yüz,
tutunduðun herþey
inkar eder parmaklarýnýn izini,
kaçamazsýn;
kuþatmacý yakarýlarýn hiçliðinden.
artýk yabancýsýndýr
yunus gülüþüne içirdiðin
sevincine,
kuþlara su vermeyi unutursun,
kirletilmemiþ bir þey kalmaz,
anlatýlan hikayelerin öznesinde.
pýhtýsýnda,
çaresizlik birikir yaralarýnýn
kanar kanadýkça,
saramazsýn.
artýk kendine sorduðun tüm sorular
yanýtsýzdýr.
çýrpýndýkça kanatlarýndan
bir tüy daha dökülür.
bir çýkmaz sokak telaþýnda,
ateþ ile sýnanýr sabrýn.
içindeki turkuaz adada
kendine çýkan yollar,
seni soluksuz koyan sevdalar,
kaybolduðun her semtte
bir soru iþareti gibi yakana yapýþýr
ve, artýk öðrenirsin ki,
ölülerin yasasý;
ardýnda kalaný,
eksik býrakmaktýr.