Hayyam’ý dinledim..þarapla doldurdum tasýmý, tasým toprakla dolmadan ve oturdum yazýyorum karalýðýný benim elimden alan yazýmý..


…Mevsimler yer deðiþtirdi.Ýlkokulda bordo çuhalý panoda asýlý duran mevsim afiþini unuttum uzun zaman önce, 4 mevsimden ikisini kabul ediyorum yalnýzca.. yüzen çocuklarýn ve kocaman sarý-turuncu bir güneþin olduðu yaz ve pamuktan yapýlmýþ karlarýn ve kýrmýzý atkýlý kardan adamýn olduðu çocuklarýn mavi beyaz bere taktýðý kýþ yaþanýyor benim yaþadýðým yerde.

Þimdi kýþ.. mayýsýn ortasýnda kýsa bir ziyaret için kapýma gelen, soðuk rüzgarýný hemencik melteme çevireceðini düþündüðüm kýþ.. yataðýmda yatýyor þimdi, gitmeye niyetli olmadýðý her halinden belli.Evimin her köþesinde soðuk soðuk soluyan bir hayvan gibi, her kaçmak isteyiþimde pençeleriyle dikiliyor karþýma. Yaz bitti. Kýþa çevirdim yüzümü. Soðuk gecelerde bacaklarýnýn arasýna ayaklarýmý sokup ýsýttýðým, sýrtýmý dönüp karnýmda usul usul gezinen ellerini izleyerek uyuduðum, uykumun arasýnda baþka bir dünyaya çarpýttýðý dudaklarýna usulca dokunduðum birinin peþine takýlýp gitti yaz..soðuk çarþaflara hazýrlandýðým bir kýþ baþlangýcý zamansýzca gelmiþti, mayýs ayýnda zamansýzca gitti..

Baþlangýçta doðruydu, sýradan bir ziyaretti yazýn geliþi, kýsa bir süre tenimi ýsýtacak, içime bir süre iþleyecekti.. ben bunalacaktým sýcaktan, kýsacýk bir zaman için bile olsa kýþa kaçaktým, yeni bir yaz bulacaktým soðuðuma yalnýzlýðýma. Ne de olsa güneþ çarpmýþtý onyedi yaþýmýn ortasýnda ve yazlar çekilmez acýlar barýndýrýyorlardý sýcaklarýnda, yaz güneþi sevilmeyi hak etmiyordu, ateþ içinde yataklara düþürüyordu bedenimi.. ne de olsa, þair söylemiþti; “yaz geçer yine gelir”di..

Unuttum bütün yazlarý, kýþýn baþladýðý günlerde.. açtým kapýmý,penceremi, perdelerimi.. izin verdim sarý ýþýðýn en kuytuma geliþine.. geldi.. kýþ ortasýnda penceremden kapýmdan usul bedenimin en kuytu köþelerine kadar girdi, ýsýttý beni, bedenimi, hayatýmda dokunduðu her þeyi..acýtmak için çalmamýþtý kapýmý besbelli, oradaydý, bekliyordu, vakti gelince de usulca çalmýþtý kapýmý.Duymasaydým sesini sakince dönüp arkasýný gidecek kadar maðrur görünüyordu gözüme.. inandým. Evcil acýlarýnýn soðuðunu kendi içinde eritip bana güneþ sunuþunu izledim usulca. Devinimli yazlarýmý sildim kafamdan, acýlarýyla canýmý yakmalarýný beklediðim yazlarý unuttum, onun duraðanlýðýna sýcaklýðýna açtým gözlerimi.. Yükseklerdeki bir çam ormanýnda nefes alýr gibi soludum yeni gelenimi..

Bazý bazý sadece sýcaklýðýna ortak olayým diye yanýmda olduðunu , öncesinde baþka birini ýsýttýðý teninin, fazlaca bir arzuya yenik düþüp yanýklarla bezendiðini, benimle sadece yanýklarýndan sýzan ateþi paylaþtýðýný düþünmedim deðil..Ama unuttum sonra topraðýma her karýþýþýnda saçlarýma daðýlan çiçeklere inanýp..

Ya ben sýcaða doyamadým, ya o yoruldu bilmiyorum.Tek bildiðim ateþler içinde olduðu ve ateþime doyamayacaðýna inandýrdýðý özlem dolu günlerden, yangýnda kurtarýlacak hiçbir þeyi yokmuþ gibi kaçtýðý günlere geldik..içinde garip bir sýcaklýkla üþümeye koyuldu bedenim..

Týpký..týpký bahar gibi.. ben silmiþtim baharlarý panomdan, nasýl yaþanacaðýný bilmiyordum baharlarda, nasýl korunurdum o bazý sýcak bazý soðuk havalarda ve nereden bilebilirdim, takvim tutmazlýðýmla o baharýn kýþa mý yaza mý döneceðini..kördüm ve bilmediðim bir yoldaydým, saðýrdým ve saðýmda solumda birileri bir þeyler anlatmaya çalýþýyorlardý, dilsizdim ve anlatamýyordum cinayet mahalinde gördüklerimi.. tanýmýyordum ben baharlarý, silmiþtim; uzun zaman önce...

Perdelerimi çektim yavaþ yavaþ, pencerelerimi örttüm, kapýmý kapadým, boðazýma akan gözyaþýmýn bir çýðlýða dönüþmesinden korkarak, takip ettim gözyaþlarýmý, yorganýn bile çýkardýðý sesten korkarak annemin rahmine geri dönmek istercesine çektim dizlerimi çeneme, yorganla örtündüm gelen kýþýn uðultusunu duymamaya çalýþarak..

Odama yaðan kardan mý, gözlerimde tutamadýðým yaþlardan mý, bilemediðim bir ýslaklýkla yazýn kokusunu taþýyan yorganým aðýrlaþtý ve bir karabasan gibi çöktü üzerime, taþýyamadýðým aðýrlýðý boðazýma dolandý, nefes alamýyorum ama ölemiyorum da..

Yazgýmý Tanrýnýn insafýna býrakmadým ilk kez, bunlar benim mevsimlerim.. yaz deðil þimdi, dýþarýda güneþ yok, denizlerde gülen çocuklar ufukta sarý-turuncu bir güneþ yok..Yalnýzca zihnimde duruyor yaz, sözcüklerimde, çaðrýþýmlarýmda, gözyaþýmda.

Nasýl ki gecenin en karanlýk aný güneþin açmaya en yakýn olduðu ansa, yaz gideceði ve kýþa el edeceði zaman da öyle sýcaktý hava, kendi elleri bile terledi, ellerini beyaz bir kaðýt mendile-þimdi kitap arasýnda saklanan- silip gitti..

Ve tam da mayýstý. Küçük Ýskender “kanlý masal”da anlatýyordu; mayýstý,mecburdu..
Aklým, haklýyým, et firarýný…

Yaz.
Yaz bitti..