Hayatlarýmýz da hep ya beklenenler var yada bekleyenler var.
Ömrümüz nedense hep ümit etmekle unutmak arasýnda tükeniyor.
Ya beklenen bir türlü bize ulaþmýyor yada yol ayrýmlarýnda erken davranýyoruz.
Ümit edilenle unutulanlar nedense hep birbirlerini götürüyorlar.
Yanlýþla doðru da olduðu gibi...
Var oluþlarýmýzda yok oluþlarýmýzda hep ayný nedenden... Özlemden...
Kiminin hayatý yeni varoluþlara kiminin ki yokoluþlara gebe.
Ama sonuç ne olursa olsun yok olurken de var olurken de bekleyiþler içindeyiz.
Bekledik...
Bekliyoruz...
Beklemeye devam edeceðiz...

Ve neden her bekleyen hayatýný beklenene baðlar?
Yada neden beklenen birgün döneceðini söyleyerek çýkar bekleyenin hayatýndan?
Hayatýmýzda ki gelgitlerde neden hep bekleneni suçlarýz?
O olsa hayat daha mý çekilir hale gelir?Yoksa hayatý çekilir yapan Onun özlemi midir?
Neden bekleyen her güne beklenenin geleceði umuduyla baþlar?
Gidiþlerden dönüþ olsaydý zaten varýlmaz mýydý çoktan kavuþmalara?
Veya neden beklenen bir türlü dönüþ yolunu bulamaz?
Bütün yollar çýkmaz da mýdýr?
Ya da geri dönüþte bekleyeni bulamama korkusu mudur onu her yola çýktýðýnda geri koyan sebep?
Bekleyen de beklenen de unuttuysa unutmaya mahkumsa neden her doðan gün kendisiyle beraber yeni bekleyiþler de doðurur?
Veya neden hep sonunu bile bile baþlarýz yeni bekleyiþlere?

Yoksa hiçbirþey deðilde beklenenin bir gün geriye dönebilme umudu mudur bizi ayakta tutan?
Veya bir bekleyenimiz olduðu için yalnýz olmadýðýmýzý dünyaya kanýtlamýþ olduðumuzu sanmak mýdýr bizi bekleyene baðlayan?
Bekleyen bütün hayatýný o kadar baðlamýþtýr ki beklediðine, onun gelmesi için yapamayacaðý hiçbirþey yoktur yeryüzünde.
O olmadan yalnýzdýr ve onun yalnýzlýðý da güzeldir sonunda Ona kavuþmak varsa...
Beklenen o kadar mutludur ki bir bekleyeni olduðuna Onsuz olmanýn Onu görememenin hüznü bile güzel gelir eðer bütün yollardan geriye dönüþ varsa...

Aslýnda bekleyen de beklenen de kendini mi kandýrýr?
Bütün bekleyiþlerin asýl nedeni yolun sonunda kendimizi bulma, kendimize kalma korkusu mudur acaba?
Bütün bekleyiþler de asýl beklediðimiz kendimiziz ve her döndüðümüz yolda kendimize çýkýyorsa baþlangýçtan beri yalnýz deðil miyiz?
Ve yalnýz mý bitir meliyiz?
Yalnýzlýðýmýza veya baþkalarýnýn yalnýzlýðýna çare aramaktansa sadece beklemeli miyiz?
Bu bekleyiþin var mýdýr sonu?
Yoksa sonsuz bekleyiþlere o kadar harcadýkta benliðimizi geriye döndüðümüzde bulacak bir ben býrakmadýk mý?
Boþ umutlarýn peþinden o kadar koþtukta kendimize gidecek dermaný bulamadýk mý?
Herþeyde o kadar baþkalarýný aradýkta kendimizi bulmaya zaman ayýramadýk mý?
Veya herþeyi unuttuðumuz gibi baþlangýçta asýl aradýðýmýzýn kendimiz olduðunu damý unuttuk?
Yoksa herþeyi kurguladýk mý? Bizi bu kadar mutlu eden, bekleten, yoran, acýtan, yorarken bile tekrarýný bekleten hep mi kendi kurgu muzdu?.. Varsayýmlardan mý ibarettik?
Ve kendimize bekleyenle bekleneni icat ettik...

Eðer herþey sadece kurguysa neden bu yolculuk sonsuz deðil? Neden diðer herþey gibi sadece bizim deðil? Neden bu oyunda tek baþýmýza oynayamýyoruz? Ya beklenen yada beklenen olmak zorundaysak ve hangisi olacaðýmýza bile karar veremiyorsak nasýl bizim oynumuzdur bu?
Ve bu oyunun bir sonu var mýdýr? Yoksa sonsuz mudur bekleyenle beklenenin ömrü kadar?
Ve ben bu yazýnýn neresindeyim?
Beklenen miyim? Beklemeli miyim?
Yoksa bir zamanlar kendime yaptýðým gibi her þeyi terk mi etmeliyim?...