Kalpten kalbe giden yollarýn uzaklýðýnýn üstesinden gelemiyoruz bazen. Uzaklarý yaný baþýmýzda kýlabilsek özür dilemek için gelen çiçekler vazoda kuruduktan sonra acýtmayacaktýr artýk caný.
Uzak durmayý yeðliyoruz dokunmaya her zaman. Dokununca kýrmaktan, kýrýlmaktan korkuyoruz. Korkularýmýzla baþ edemiyoruz sonra ve çekip gidiyoruz ne kýrdýðýmýza, nasýl kýrdýðýmýza bile bakmadan. Kalanlarý umursamýyoruz tek umursadýklarý biz olmamýza raðmen.
Gün geliyor, keþke kalýp kýrdýðýmý onarsaydým eskisi gibi olmasa, su sýzdýrsa bile avucuma doldurup içerdim o sularý diyebilme erdemini üstün tutamýyoruz gururumuzdan.
Hani derler ya ne yardan geçerim ne serden… Bizim ki de ayný o hesap… Ne gururdan vazgeçebiliyoruz ne hafýzamýzýn acýmasýz oyunlarýndan, þakalarýndan. Ne hatýrladýklarýmýzý geri döndürmeye çalýþýyoruz ne de hatýrladýklarýmýzý bir daha ki sefere unutmayý deniyoruz.
Hatýrladýkça sona yaklaþýyoruz.
Unut; unutamazsan öleceksin…