Herkesin birilerinden sürekli olarak birþeyler kaçýrdýðý, nezaketin-saygýnýn neredeyse hiçe sayýldýðý bir dönemde insanlar; tüm nazikliklerini, tüm bastýrýlmýþ duygularýný yüzüstüne çýkarýrcasýna salata tabaðýnda kalan tek domatesi yemeðin sonuna doðru birbirlerine sunarlar.

Sofrada bulunan herkesin doyum sýnýrýna yaklaþtýðý bir zamanda sanki yeniden iþtah kabartýrcasýna büyük bir kayýtsýzlýkla kurulur salata tabaðýnýn tam ortasýnda kalan tek domates.
Bir ara nezaketi bir kenara býrakan ama çatalýn masada bulunan baþka bir ürünü seçmesiyle yine domatese ulaþamayan kiþi, hemen yaptýðýna piþman olurcasýna yanýndakilere ikram eder, tabakta tek kalan domatesi...

Kiminin sofradakilerle konuþurken gözü takýlýr domatese, kimi de 'yese biri de þu domatesi bitse bu iþkence' diye aklýndan geçirir.
Sofradan kalkma zamanýnýn iyice yaklaþtýðý bir anda tüm cesaretini domatese doðru toplayan ve sonra vazgeçen kiþi sayýsý oldukça fazladýr.

Onca yemek, salata tabaðýndaki onca ürün yenmiþtir ama ah o tek kalan domates! ...
Ýþte herkesin bilincinde o domatesi yemek isteði yer almaktadýr. Yemek boyunca bu tür düþünce ve eylemler devam eder.

Ve sonunda...
Kimsenin yemeðe kýyamadýðý, birbirine ikram ettiði, devamlý gözünün takýldýðý o iþtah kabartan domates herkesin aklýnda kalarak çöpe atýlýlýr.
Oysa ki biri çýkýp 'ben onu istiyorum' deme cesaretini gösterse hiç olmazsa bir kiþi mutlu olacak; gözönünden kalktýðý için de kimsenin aklýna takýlmayacak olsa da tabakta tek kalan domates psikolojisinden kimse ders almamýþçasýna her seferinde ayný olgu tekrarlanýr.

Ve her zaman, her koþulda devam eder
TABAKTA TEK KALAN DOMATES PSÝKOLOJÝSÝ...


(94-95'li yýllarda gözlemlemek ve farklýlýklarý yakalamak üzerine yazdýðým bir ödev.... Þimdi bu yazýya daha çok þey ekleyebilirim ve düzeltmeler yapabilirim ama o zamanki ruhu yakalamak adýna yazýya dokunmak istemedim... :) )