Yamalı pantolonlarla uzandık hayat defterinin çizgisine.
Bayramdan bayrama alınan ucuz kazakların çabuk sararan rengi gibiydi çocuk oyuncaklarımız.
Zerdali ağacının en ucundaydı büyük meyva,
Elimizdeki tuz torbalarıyla bekledik düşüşünü.
Çoğu zaman yağmurlar kiraza ayrı bir güzellik katardı.
O güzelliklere uzanırken bastığımız çeper yıkıldı;
Yıkıntıya harç kardık.
Hayatın defterindeki çizgiler hep düz olmuyor tabi...
Zigzaglar kırıyor belimizi bazen...
Alçakça bir tutum içinde oluyor kağıt;
Bedenimizi çürütüyor beyaz akışlar...
Kadınlar tokalarını arıyor şaşkınca,
Erkeklerse tokasını arayan kadınları...
Bugünlerde hep birşeylerin mahcubiyetindeyim.
Bazı insanları da katıyorum zincirleme gelen şiirlerime
'Yalnız değilim' demek ister gibi beraber uzanıyoruz
Kağıtlarda.
Neden bilmiyorum ama
Hayat denilen şu nihilist yokuşun uçurum içiren yamacına kendimi her asışımda
Aklıma güzel bir kadın geliyor;sevgisizliğine ağlıyorum.