Bugün,
Sensizliðe iki adým yakýn,
Dudaklarýna ölüm kadar soðuk,
Gözlerine ýþýk kadar yabancýyým...
Ben yalýn bir damladan ibaretken
Dokundun yüzüme;
Daðýlýp gittim parmaklarýnda...
Sana doðru eserken nefesim
Efendi kýlýklý bir kasýga misali bastýrdýn rüzgarýmý...
Dilime dokunan pembeliðin
Susuzluðumu giderdi de
Ben tiryakisi oldum o kývýlcým tadýn!
Ah!
Bitsem...
Ah!
Erisem þu bahtsýzlýk köþesinin ayaklarýnýn dibinde çýrýlçýplak...
Sonra sen gelsen...
Üzerimdeki tüm yabancýlýðý çekip çýkarsan...
Ümit dikiþli bir giysi býraksan omuzlarýma...
Üþüyen ellerime sýcak bir mühür vursan...
Daðýlan rüzgarýmý çaðýrsan tekrar....
Ve ben sen olsam...
Tüm yabancýlýðýmý unutup da
En tepedeki efsane periden kanatlar alsam...
Sana uçarken vursalar sevgimi...
Ýþte ben hep böyle
Hep bu kadar basit
Hep bu kadar sýradan
Ve hep bu kadar sen dolu
Þiir kýrýntýlarý yazýp da
Ýklim iklim seni dolaþýp
Gezdiðim heryerde
Seni anlatsam
Bir efsane olan ellerinde
Senin osam...