Uyandým.
Dýþarýdan kuþlarýn sabah oldu þakýmalarý doluyor odaya… Yýllardýr ayný saatte uyanýyoruz onlarla, yaz kýþ. Çoðu insan kuþlarýn kýþýn ötüþüne tanýk olmaz. Ben bilirim; onlar yaz-kýþ beraber uyanýr, birbirlerini selamlarlar…

Gece nereye giderler bilir misiniz? Ben de bilmiyorum. Ama sabahlarý hiç aksatmadan bir araya toplandýklarýný, dünyanýn en sade müziðiyle içimi aydýnlattýklarýný biliyorum. Bazen, ben, onlar uyandýðýnda daha uyumamýþ olurum. Onlar bana bitkin bir gecenin bittiðini haber verir, bezginliðimden uzaklaþtýrýrlar beni.

Karanlýktan aydýnlýða uzanýþýn sýr dolu kapýsýný aydýnlatýrlar…

Uyandým…
Perdeyi geçerek içeriye sýzmaya çalýþan gün ýþýðýný görmek istemiyorum. Gözlerimi sýmsýký yumdum. Bir süre sonra güneþ bu kapanýþý umursamadan odaya dolacak biliyorum. Perdeleri deðiþtirmeyi ertelememeliyim.

Çocukluðumda annemin söylediði bir þarký var kulaklarýmda. Sonradan bunu hiç duymadým. Uzun zamandýr da hatýrlamam aslýnda… “Rahattým sevgili, sen nereden geldin. Gözlerinle beni derbeder ettin. Rahatým ne kadar yerindeydi; sen çýkana kadar. Sözlerinle beni derbeder ettin…”

Niye uyandým ki…
Zor bir geceydi. Biraz daha uyusam daha az hatýrlarým belki…
Uyuyamýyorum…

Kalktým yataktan; ayakucumda duran aynaya bakamadan… Mahcup bakýþlarýmý görmek istemiyorum. Þu bildik üzgün yüzümle karþýlaþmak bugün iyi gelmez bana biliyorum. Suratýma tükürmek isteyebilirim…

Ellerim baþýma gidiyor. Baþým büyümüþ sanki. Gecenin tüm aðýrlýðý taþlaþmýþ baþýmda toplanmýþ…

Dün sabah beni büyük bir umutla yataktan fýrlatan kalp atýþlarým neredesiniz? Kuþlarýn cývýltýlarýna bin bir anlam yükleyen ben neredeyim? Bu nasýl bir çaresizlik…

Bir alkolik ya da eroinman olsaydým keþke! Ruhumun isyanýný durdurabilir miydim acaba? Ruhum cendereye sýkýþmýþ halinden sýyrýlýp bir emir kulu edasýyla sadakatle eðilir miydi önümde? Ýçimdeki çeliþkiler yerlerini dinginliðe terk eder miydi?

Gözyaþlarým durun, yapmayýn bunu bana. Þimdi olmaz. Ruhum böyle arýnmaz. Taþlaþan baþým böyle yumuþamaz.

Kuþlar sustu bile…
Güneþ doðacak odaya az sonra.
Duvara bakýyorum istemsizce. Baþucumda asýlý küçük kukla, sevimli, kýrgýn, mutlu, mutsuz gülümsüyor bana. Garip bir duruþu var kuklanýn… Sinirimi bozuyor. Kaldýrmalýyým onu oradan.

Banyoya yöneliyor ayaklarým; alýþkanlýklarýna sadýk, tekdüze, sessiz…

“Uyku, ölümün kardeþidir.”* sözü çýnlýyor kulaklarýmda.

Uyumayý bile beceremiyorum iþte…















* Oscar WILDE, Mutlu Prens.