Güneþin ayla yaþadýðý çeliþkileri yaþýyordu akýl ve kalp...
Güneþ aya ne kadar vurguluyorsa güçlülüðünü..
Akýl da kalbe anlatmaya çalýþýyordu üstünlüðünü..
Ama ay hiçbir zaman vazgeçemez ya yýldýzlarýndan, kalp de vazgeçemiyordu duygularýndan..
Alýþmýþtý kraterleriyle yaþamaya ay,belki de öyle mutluydu;binlerce kez kýrýlan parçalarýný yeniden birleþtirmekten býkmamýþtý kalp de..
En parlak ýþýklarý yansýttýðýný düþünerek mutlu olmuþken,o koca göktaþý çarptý ve çok büyük bir boþluk oluþturdu ayýn yüzeyinde..
Tam da tüm parçalarý eksiksiz ve düzgün birleþtirdiðini düþünmüþken kalp, bir kez daha çok sert bir çarpýþ yaþamýþtý zemine..
Çok derindi yarasý ayýn, çok keskindi kýrýklarý kalbin...
Büyük, koskocaman bir boþluktu, doldurulmasý zor ve hatta imkansýz; sivri ve can yakýcýydý kýrýklarý her birinde ayrý bir duyguyu barýndýran..
Ay, o yüzünü karanlýða çevirmiþti artýk, ýþýmýyordu, parlamýyordu bu evrende; kalpse tüm parçalarý ayrý bir yere savurmuþtu ve çýrpýntýsýný kesmeye karar vermiþti bu bedende..
Ama bir süre sonra ay anlamýþtý ki ne kadar dirense de bir gün o karanlýk yüzü aydýnlanacak, parýldayacak, eski ýþýltýsýna kavuþacaktý; kalp de tüm kýrýklarýný yine yeniden tek tek birleþtirecek ve yeni bir þekil oluþturacaktý kendine, tüm duygularý yeniden bir araya getirecekti istese de istemese de..
Ve o gün geldiðinde..
Ay yeniden göz kamaþtýrýcý bir þekilde parýldýyordu yýldýzlarýyla birlikte, ta ki yeni bir yýldýzý kayana dek..
Kalpse yeniden sevmiþti kendi gibi bir kalbi, ta ki kýrýlacak baþka parçalarý ya da çýrpýnacak daha fazla gücü kalmayana dek...