Niye yanýyor ki yüreðim böylesine alevler içinde? Yüreðime "yaþaman gerek, biraz daha dayan" diye yalvarmaktan hala vazgeçmedim biliyor musun? Baktýðým her þeyde seni anýmsadýkça yangýnlarým büyüyor gitgide... Unutamadýðým sevdaný söküp atmaya çalýþýyorum kalbimi parçalarcasýna. Attýðým her adýmda sana gidiyor ayaklarým, sen her adýmda biraz daha uzaklaþýyorsun benden. Güllere küstüm senden sonra. Þimdilerde beyaz olanlarýna nefretle bakýyor gözlerim. Saflýðý, güzelliði simgeleyendi, en sevdiðin çiçekti beyaz güller. Ne saflýk ne güzellik kalmadý bu sevdanýn bahçelerinde þimdi. Melankolik bir ben býrakýp gittin ardýna bakmadan. Yaþam ümitlerimi çalýp gittin benden. Bedenimi haykýrýþlara, ruhumu yangýnlara salýp gittin. Gittin düþünmeden, düþünmeden sensiz nefes alamayacaðýmý, düþünmeden nasýl bir enkaz yaratacaðýný, güneþimi batýracaðýný, ay ýþýðýmý söndüreceðini düþünmeden gittin. Karanlýkta ýþýk arýyorum kendime þimdi önümü görebilmek için. Bütün ýþýklarýmý da çalýp gittin. Yaþam belirtisi gösteren tek þey býraktýn bende, kalbim. Alev alev yanan, aðýr kan kaybeden kalbim. Durmadýðý sürece kanayacak olan kalbim. Dayandýðý müddetçe yanacak olan kalbim. Geriye külleri kaldýðýnda sana miras býrakacaðým kalbim. Hoþçakal günýþýðým. Beni býraktýðýn karanlýklarda ben baþ baþa, sense yeni hayatýnda, yepyeni aydýnlýklara koþacaðýn, kimbilir kaç can daha acýtacaðýný bilmediðim günlere, sevdalarýnla, ümitlerinle, HOÞÇAKAL!..