İnsan iki yüzlü madalyon gibidir.
Karanlığı da ışığı da içinde barındırır
Ve ezberlediğimiz sevgi;
Bize sadece ışığı sevmeyi öğretti,
Karanlıktan kendimiz bile korkup hep sakladık onu
Kimseler duysun görsün istemedik.
Geceleri kabuslarımız oldu
Gündüzleri sıkıntılarımız
Bazılarımız daha yürekli çıktı
Yaratan onlara gözler vermişti
Kendilerini görecek ve düzeltecek
Görmek zordu;
Ama düzeltmek ondan da zor
İşte sevgilim, ben seni burada tanıdım
Gözlerin karanlığıma ışık verdi sözlerinse yol
Baktığım ki kendime çıktığım yokuşlar
Artık hep sana varıyor
İtiraf etmeliyim ki karanlık çekiyor bazen beni içine
Sonra duruyorum
Dünyaya mükemmel gelmedik
Mükemmel gitmek için geldik
Işığına muhtacım, sözlerin olmadan nasıl yaşarım.