Yalnızlık; vefalı bir eski sevglidir.
Biz onu başkaları için terketsek de o bizi hiç bir zaman terketmez.
Yalnızlık; çoğu insan için hayatın son bulması, tarifsiz kederler kuyusunda dipsiz kalmak gibidir.
Artık çevrende seni anlayan yada anlamaya çalışan kimsenin olmaması...
Bazen karanlık bir odada ışıksız, sessiz kalmak.
Kalbinde kimsenin doldurayamayacağı, acı veren ve hergün büyüyen bir boşluğun olması...
Bazen "unutulmanın ne demek ?" olduğunu, yaşatarak öğreten acımasız ama iyi bir öğretmen.
Bazen kalabalık bir caddede yanlız yürümek, avazın çıktığı kadar bağırmak ama duyulmamak.
Aslında o karanlık odada kendinle başbaşa kalmak. Hayatında bir kez olsun kendini dinlemek, anlamaya çalışmak.
Kalbini kaplayan o boşluğu kendinle doldurmak, hatta taşırmak.
Yalnızlık başka bir insanın değerini bilmeyi sağlayan unsur.
Yalnızlık; bir de bakmışsınız ki sizi hayata bağlayan bir bağ oluvermiş.
Yalnızlık; olmazsa olmazlarımız olmuş.
Yalnızlık; Hayat denilen mechul bestede bir nota. O olmadan hayat güftelenmiyor.