Takma saçlı; adı çıkmış sevgiliye müstezat

Alper SEÇİLİR

-bilhassa müstezat-

Gel bir tanem, takma saçını tak da gel.
Gece gece olan saçların yüzümü gölgeleyip gönlümü bağlasın.

Yağmurlarla gel, bana şiir ol.
Hayattan kaçarken gel, sığınağım ol.
Memelerine yüzümü koyup uyuyayım.

Sen hep diyorsun ki: “Kendine dikkat et.”
Kendime dikkat etmemi istiyorsan; kendine dikkat et,
Çünkü ben hep sendeyim.

Koy gözlerini gözlerime.
Ben yanmayı; yanmak beni seviyor.
Zaten envai şeytanî özellikler, vasfınla hem-hâl olmuş.

Ben yorgunken gel, uykum ol; rüyam ol.
Bana şefkatinle gel, varlığınla var olayım, bir tanem.

Tonbiş monbiş yanaklarınla gel, öpeyim seni.
Balık eti belinle gel, sarayım seni.

Sen idealize edilmiş; saf sevgili değilsin.
Bütün eskiliklerini, eskide bırak da gel.

Seni bütün temizlik ve saflık anlayışlarına ters düşen
Bir temizlikle seveyim.

“Kendimi evleneceğim kişiye ispatlayacağım.” Diyordun ya;
Hadi bekaret diktir de gel.

Beni bende olmayan anlayamaz;
O hâlde, anlayışsızlık benim kaderim olsa haktır.
Haydi, bir tanem! İspatla kendini, operasyon bittiyse gel.

Ben bu çivisi çıkmış dünyada,
İdealize edilmiş divan şiiri güzelleri de gördüm;
Ama onlar için geç kaldım.
Kiminin sevdiği askerde
Kiminin amcaoğlusu köpeoğlusu var.
Gerçi ben o divan şiiri güzellerine girmeyeyim;
Girersem çıkamam.
Zira onların, ne oğlancıklar olduğunu bilmeyen, yok.

Haydi, bir tanem! –hiç kimse’ye- atıflı bir yazı ol;
Bana gel.

Hemişe halk, seni yersin; sana demediğini komasınlar.
Ne yazar ne çıkar.
Sen “Adım çıkacağına; canım çıksın diyorsun.”
Sana inanıyorum.
Tek ben olsam da.

Seni buralardan götüreyim,
Gerçi, bu şımarıklıkla sen bana da yar olmazsın ya.
Kendimi avutayım.
Saf Anadolu çocuğu kendimi.

Yanlış anlama, güzel gözlü, hüzün yüzlü sevgili
Sitemim piç edilmiş zamanadır.
Zaman kendi eskiliğinde belki eskimez;
Ama hayatları eskitir.

Ben hüzünlerini yitirmeyen aşklara aşığım.
Haydi, bir tanem! Takma saçını tak da gel.