Deprem oluyor…
Şiddeti bir kuş yuvasının yıkımı kadar, gökyüzü şahit, masum cıvıltıların toprakla buluşmasını izliyor.Takdirin şaheserliği var bulutlar arkasında, umurunda değil yağmurların, yağmaya ve yağdıkça kenti zehirlemeye devam ediyorlar.
Kuş yuvası boğuluyor önce, takatsiz kalıyor, kendinden geçmiş bu tavır içinde. Yağmur yağmaya devam ediyor, kent yalnızlığa mahkumiyetinin ilk günün de şemsiyelerini açıyor gökyüzüne, yalvarışın habercisi oluyor. Geceler uzuyor halsiz, bitkin ve kendinden geçmiş yağmurun esaretine bir gece kurban ediliyor. Kuşlar ölüyor.
Şemsiyem elimde, eze helinim(ben kuş yuvasıyım)...

Cemaat toplandı. Kurban edilen gecenin namazı kılınacak, dualar edilecek.
Sevdalılar geliyor. Geceye olan hürmetlerini ve sevdalarını anlatıyorlar son kez. Çocuklar geliyor, okudukları masalları gördükleri, kanatlanıp uçtukları, rüyalarını veriyorlar emanet olarak. Aşıklar önden buyurdular, gönülden akan ve kalbin sultanına ulaşan göz yaşlarını bağışladılar. İnananlar geliyor, dünya uykuda iken, Yaradan’a ulaşan dualarını çıkarıyorlar heybelerinden, alınları toprak kokuyor. Babalar geliyor, uykuları yarım, elleri halim ve selim.
Dağların bile dayanamayacağı sabırlarını veriyorlar geceye, sabırsızca... Şairler misafir oluyor şimdi. Anlık sevdaları tüm geceye serdikleri örtüleri ile,karanlığı yaran aydınlık bakışları ile,muhabbet eden kelimeleri ile geliyorlar. Bakışlarını örtülerine nakş edip muhabbetlerini sunuyorlar geceye.

Gecenin rengine eş gözler geliyor, kimse görmeden. Son emaneti de bırakıp gülümsüyor. Çavreş(karagözlü) kenti yıkan yağmurları bırakırken sırdaşı olmuştu gece. Bulutların yürümesini istememiş, ay ve yıldızları kandırmıştı.
Nerden bilebilirdi,ölümüne çavreşin bıraktığı yağmurların sebep olduğunu...

Eze helinim... Geceye teslim olmuş yüreğim, sevmeye inatçı kanatlarım uçmaktan bıkmıyorlar. Ülke ülke, kıta kıta dolaşıyorum. Yüzlerin eskiyen bakışlarında, karaya çalan hallerinde sevdamı arıyorum. Bombaların düştüğü şehirleri yazıyorum günlüğüme, günlüğüm kan kokuyor. Çocukları ağlarken görüyor, rüyalarını soruyorum. Bekle diyorlar. Aşıklar var aşkları mesafe tanımayan, nasıl dayandıklarını soruyorum. Bekle diyorlar. İnanan insanlar var, Yaradan rızasını gözeten, nerde dualarınız diyorum. Bekle diyorlar. Şairler görüyorum, loş ışık altında kalemleri tükenen, kelimelerini soruyorum, sabır et bekle diyorlar. Elleri çatlayan babalar görüyorum, nerde heybetli dağları unu fak eden sabrınız diyorum. Bekle diyorlar.

Yoruldum ama bekleyeceğim. Soruları arkama atıp, anlamaya çalışıyorum. Bir ağacın üstünde savrulan yaprakları soluyorum. Savurganlığım her yanımı kaplıyor. Uzanıyorum dallar arasına. Vakit muhkem hakimliğini erteliyor. Kayboluyor gözlerimde. Bir çift gece renginde göz görüyorum, üzerimi örtüyor, gülümsüyor ve kayboluyor. Gökyüzü gördüğüm gözlerin rengine bürünmüş, hava kasvetli bir halde yüreğimi acıtıyor. Açıldı gökler, yağmurlar bırakıyor toprağa. Çaresizlik mi kuşattı beni, yoksa içinde miyim çaresizliğin?
Yükseldi kelimeler, rüyalar, dualar, sabrın katık edildiği göz yaşları. Gece başladı ve ağladı....

Yalvarıyorum, gücüm kalmıyor dallara dayanmaya. Ağıtlar getirdi haberciler. Toprak beni çağırıyor.
Masum cıvıltılar kayboluyor.

Çare olmadığım çaresizliğim kadar kesin. Ümitsizliğim keskin. Şimdi söyle ben neyim?
Bak yine aynı ağıt...
HEY YAR LİMİN ( hey yar benim halime...)

01.12.2004